مشخصات شعر

بیمار عشق

 

شد به سوی خیمۀ بیمار عشق

                        تا سپارد در برش اسرار عشق

 

بر سر بالین او بنْشست شاه

                        شد به برج دین، قِران مهر و ماه

 

شه ز راه لطف گفتا: «کَیفَ حال»؟

                        در جوابش کرد حمد ذوالجلال

 

بعد از آن گفت: ای ولیّ ره‌نما!

                        چون شد آخر با سپه، کار شما؟

 

شاه گفتا: بردشان شیطان ز راه

                        محو کرد از یادشان، ذکر اله

 

در میان، جز حرب نبْوَد گفت‌وگو

                        کشته شد، جمع‌کثیری از دو سو

 

                                  

گفت‌ بیمار: ای پدر‌جان! کو حبیب؟

                        گفت شه: او را شهادت شد نصیب

 

گفت: مسلم چون شد؟ ای والا‌مقام!

                        گفت: مسلم شد سوی «دارالسّلام»

 

گفت: برگو از زُهیر، ای نور عین!

                        گفت: در خون خفت ‌از تیر و سُنین

 

گفت: کو عابس؟ کجا باشد وهب؟

                        گفت‌ شه: خفتند در خون، تشنه‌لب

 

گفت: ابن‌ عمّ من، قاسم کجاست؟

                        گفت: دست و پایش از خون در حناست

 

گفت: کو عمّم، ابوالفضل رشید؟

                        گفت:‌ با دست جدا در خون تپید

 

هر چه می‌کرد او سؤال از اهل دل

                        شاه می‌گفتی جوابش، «قَد قُتل»

 

تا که کرد او پرسش از شبه نبی

                        گفت با شه: «یا اَبَه! اَینَ اَخی»؟

 

گفت با وی سرور والامقام:

                        جز من و تو نیست مردی در خیام

 

تا شنید این نکته بیمار از پدر

                        بر دلش، بی‌یاری شه زد شرر

 

ریخت از نرگس به گل‌برگش، گلاب

                        هم‌چو سنبل شد تنش در پیچ ‌و تاب

 

                                 

گفت با دخت علیّ مرتضی:

                        زود نزدم آر، شمشیر و عصا

 

تا کنم یاریّ فرزند رسول

                        کاین زمان از بی‌کسی باشد ملول

 

سبط احمد دید کآن بیمار زار

                        کرد با آن حال، عزم کار‌زار

 

گفت با فرزند: بنْشین و بمان

                        تا که بی‌حجّت نمانَد این جهان

 

پس به وی بسْپرد اسرار اله

شد روان، تنها به سوی رزم‌گاه

بیمار عشق

 

شد به سوی خیمۀ بیمار عشق

                        تا سپارد در برش اسرار عشق

 

بر سر بالین او بنْشست شاه

                        شد به برج دین، قِران مهر و ماه

 

شه ز راه لطف گفتا: «کَیفَ حال»؟

                        در جوابش کرد حمد ذوالجلال

 

بعد از آن گفت: ای ولیّ ره‌نما!

                        چون شد آخر با سپه، کار شما؟

 

شاه گفتا: بردشان شیطان ز راه

                        محو کرد از یادشان، ذکر اله

 

در میان، جز حرب نبْوَد گفت‌وگو

                        کشته شد، جمع‌کثیری از دو سو

 

                                  

گفت‌ بیمار: ای پدر‌جان! کو حبیب؟

                        گفت شه: او را شهادت شد نصیب

 

گفت: مسلم چون شد؟ ای والا‌مقام!

                        گفت: مسلم شد سوی «دارالسّلام»

 

گفت: برگو از زُهیر، ای نور عین!

                        گفت: در خون خفت ‌از تیر و سُنین

 

گفت: کو عابس؟ کجا باشد وهب؟

                        گفت‌ شه: خفتند در خون، تشنه‌لب

 

گفت: ابن‌ عمّ من، قاسم کجاست؟

                        گفت: دست و پایش از خون در حناست

 

گفت: کو عمّم، ابوالفضل رشید؟

                        گفت:‌ با دست جدا در خون تپید

 

هر چه می‌کرد او سؤال از اهل دل

                        شاه می‌گفتی جوابش، «قَد قُتل»

 

تا که کرد او پرسش از شبه نبی

                        گفت با شه: «یا اَبَه! اَینَ اَخی»؟

 

گفت با وی سرور والامقام:

                        جز من و تو نیست مردی در خیام

 

تا شنید این نکته بیمار از پدر

                        بر دلش، بی‌یاری شه زد شرر

 

ریخت از نرگس به گل‌برگش، گلاب

                        هم‌چو سنبل شد تنش در پیچ ‌و تاب

 

                                 

گفت با دخت علیّ مرتضی:

                        زود نزدم آر، شمشیر و عصا

 

تا کنم یاریّ فرزند رسول

                        کاین زمان از بی‌کسی باشد ملول

 

سبط احمد دید کآن بیمار زار

                        کرد با آن حال، عزم کار‌زار

 

گفت با فرزند: بنْشین و بمان

                        تا که بی‌حجّت نمانَد این جهان

 

پس به وی بسْپرد اسرار اله

شد روان، تنها به سوی رزم‌گاه

اولین نظر را ارسال کنید
 
فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×