آخر نشد شبیه شهیدان دعا کنم

با ناله‌های خویش دلت را رضا کنم

احرام بسته‌ات نشدم مثل حاجیان

دل را چگونه با عرفه آشنا کنم

ای کاش مَحرم جبل الرحمه‌ات شوم

تا در رکاب آیم و در خون شنا کنم

قرآن ناطقی

بر روی نیزه، رأسِ تو در حکم بسمله 

جسمت به روی خاک حروفِ مُقطعه

از بادیه بانگ احمدی می‌شنوم

بر نیزه پیام سرمدی می‌شنوم

گفتند که بوی سیب، اما انگار

من بوی گل محمدی می‌شنوم

دلم بد شد اما رهایش نکردی

تو از بین خوبان جدایش نکردی

مُحرّم رسید و غلام تو برگشت

نظر بر دل بی­‌وفایش نکردی

السلام ای زینت دوش حبیب

ناصر دین، آیۀ  فتح القریب

السلام ای پیرهن غارت شده

زنده دین حق ز ایثارت شده

نگاهت دارد اعجاز مسیحا

قیامت می‌‎کند صحرا به صحرا

بخوان قرآن به روی نیزه و بعد

ببین تازه مسلمان‌های خود را

پوشید سرباز کوچک،  قنداقه،  یعنی کفن را پیمود یاس سپیدی راه شقایق شدن را

نالید یعنی مرا هم در کاروانت نصیبی است یعنی که در پیشگاهت آورده‏‌ام جان و تن را

ای لاله، پیش مرگ چمن می‌شوی چرا؟

 راضی به حُکم چیده شدن می‌شوی چرا؟

 این چشم خیس و چادر خاکی ِ من که هست...

 آشفته حال ِغسل و کفن می‌شوی چرا؟

بنویسید شدم پیر اباعبدالله

نوکری پیر، به تعبیر اباعبدالله

بنویسید که از کودکی‌ام تا حالا

بوده‌ام پای به زنجیر اباعبدالله

 پلان آخر بازیگر نماهنگ است              

صدای خندۀ دشنه شروع آهنگ است

درون کادر زمین خورده مرد مظلومی       

گریم زخم لبش شاهکار یک سنگ است

از داغ تو سیب سرخ، لک خواهد زد

خون از دل شاخه­‌ها شتک خواهد زد

هر وقت که باران بزند یاد لبت

بر زخم دل زمین نمک خواهد زد

می‌رفتی آرام آرام با کوله باری پر از درد

غم با دل بی قرارت آن روز آیا چه می‌کرد؟

آیینه بودی که گفتند این سنگ تقدیمی تو

در خود شکستی ولی باز این قوم ایمان نیاورد