امامی کافتاب خافقین است
امام از ماه تا ماهی حسین است
چو خورشیدی جهان را خسرو آمد
که نه معصوم پاکش پس رو آمد
عجب حکایتی دارد آب بابا «آب» داد عمو دست داد بابا نان داد عمو قبلِ بابا جان داد
عجب حکایتی دارد آب هر سال قصه‌های حسین را سر می‌ُبریم اما «آب» از «آب» تکان نمی‌خورد
خاکیان را از فلک امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت گوی چوگان قضاست
پردۀ خار است اگر دارد گلی این بوستان
نوش این غمخانه را چاشنی زهر فناست
روز دهم ز ماه محرم به کربلا
ظلمی صریح رفت بر اولاد مصطفی
هرگز مباد روز چو عاشور در جهان
کان روز بود قتل شهیدان کربلا
آن تشنگان آل محمد اسیروار
بر دشت کربلا به بلا گشته مبتلا
آن گوشوار عرش، که گردون جوهری با دامنی پر از گهرش بود مشتری درویش ملک بخش و جهاندار خرقه پوش خسرو نشان صوفی و سلطان حیدری
در صورتش معین و در سیرتش مبین انوار ایزدی و صفات پیمبری
خاک، خون آغشته لب تشنگان کربلاست
آخر ای چشم بلابین! جوی خون بارت کجاست؟
جز به چشم و چهره مسپر خاک این ره، کان همه
نرگس چشم و گل رخسار آل مصطفاست
افتاد تا، ز بام شبستان کربلا
خور، چون سر بریده، به دامان کربلا
خون خدا، گرفت گریبان کربلا
«کشتی شکست خوردۀ توفان کربلا
در خاک و خون فتاده به میدان کربلا»
آنکه چون آمد به دستش ذوالفقار جان شکار گشت معجز در کفش چون در کف موسی، عصا آمد آواز منادی لا فتی الا علی وانگهی لا سیف الا ذوالفقار آمد ندا
آمد محرّم علی و ماه فاطمه
آتش گرفته جان تو از آه فاطمه
با ذوالفقارِ خون جگر خورده در نیام
بازآی خون فاطمه، خونخواه فاطمه
بازآی تا تو روضه بخوانی برایمان
با های هایِ گریۀ جانکاه فاطمه
لنگر بیندازید اینجا آخر دنیاست
حالا بهشت از پشت چشم اندازتان پیداست
سکّان به دست ناخدای کشتی نوح است
مقصد به سوی بادهای ظهر عاشوراست
قلاب‌ها در راه دریا گوش خواباندند
این بندر آشفته قربانگاه ماهی‌هاست
ای قوم درین عزا بگریید
بر کشتۀ کربلا بگریید
با این دل مرده، خنده تا چند؟
امروز در این عزا بگریید
فرزند رسول را بکشتند
از بهر خدای را، بگریید
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
