دل مردان خدا راست ز تو نور حیات

 یا قتیل العبرات

 شده محکم ز مناجات تو ارکان صلات

 یا قتیل العبرات

ای خاطرۀ خجسته! مولا، لبیک

خورشید به خون نشسته! مولا، لبیک

چشم و دل ما به نور تو روشن باد

ای آینۀ شکسته! مولا، لبیک

من حسین سرجدایم

کشتۀ راه خدایم

شافع روز جزایم                                               

خامس آل عبایم

دیشب برای خاطر مولا گریستم

بر زخم‌های پرپر آقا گریستم

با «یا حسین»­های دلم دم گرفته‌ام

وقتی به زیر خیمۀ مولا گریستم

آیه‌ها جاری شدند از لهجه بارانی‌ات

یک به یک تفسیرشان در جلوه قرآنی‌ات

سوره‌های آسمانی را به وجد آورده‌ای

آفرین گفته خدا، بر طرز قرآن خوانی‌ات

می‌روی با رفتنت از آسمان دل می‌بری

ماه را دنبال خود منزل به منزل می‌بری

از میان خارهای تشنه بار درد را

روی دوش صبر با پای پر از گل می‌بری

باران نمی‌بارد چرا صحرا نمی‌میرد؟

دنیا کویری می‌شود اما نمی‌میرد

دیری است با اندوه می‌پرسم سؤالی را

از دیدن لب‌های تو دریا نمی‌میرد؟

دل پر از زخم، نفس زخم، رگ حنجر زخم

گوشه‌ای درته گودال، لب حنجر زخم

آسمان پر شده از سر، سر بر نیزه شده

پیکری روی زمین بی سر و، سرتاسر زخم

 ما عمر خویش وقف خرابات کرده‌ایم

 از لطف باده کسب کمالات کرده‌ایم

 با میگسارها همه شب تا دم سحر

 با خالق یگانه مناجات کرده‌ایم

او فاتحِ بدر و رایت خیبری است

خوب و بدِ خلق را خودش مشتری است

بردار! که در رکوع یا در گودال

تنها صلۀ تو کوفه، انگشتری است

خورشید را به سجده می‌اندازد، برق نگاه روشن دیدارت

دریا به خواب رفته و می‌بیند، چشمان پرستارۀ بیدارت

امشب چراغ‌ها همه خاموشند، پایان قصه را تو روایت کن

باید که دید دایره سهم کیست، باران عشق خورده به پرگارت

حق دارد اگر ز خلق دامن چیده است

                از داغ عزیزی ست اگر خشکیده است                 

                 بیهوده ترک نخورده لب‌های کویر             

                 لب‌های حسین بن علی را دیده است