دستانم تهی‌ست ...

نی‌ام

بی‌نوا

[اقرار می‌کنم]

فتوحِ روح و رستاخیز جان شد

بیا ای دوست! فصلِ ارغوان شد

سفر کن، نوبتِ ذبح عظیم است

بنوشان جرعه‌ها، ساقی کریم است

شگفت است این صدا لبیک ... لبیک!

که می‌خواند خدا؛ لبیک ... لبیک!

سفر که عاشقا! این حجّ خون است

سرانجامش اِلَیْهِ راجِعُون است

از خلد همی بوی گل یاس آید

جان از بدنم برون ز احساس آید

در حالت احتضار و جان کندن من

بر دیدن من حسین و عباس آید

کاروان چون شهود پیدا کرد

به حقیقت ورود پیدا کرد

هر کسی رفت در پی سِمَتَش

پس اباالفضل رود پیدا کرد

بر حنجرت سر نیزه تا بالا و پایین می‌رود

انگار امواج صدا بالا و پایین می‌رود

ماهی سرخ کوچکی با رقص تیر حرمله

در تُنگ دست ربنا بالا و پایین می‌رود

از حجّ خانه‌­ای که به‌جز بام و در نبود

تا حجّ عشق، یک شریان بیشتر نبود

وقتی که آسمان تف هل من معین گرفت

انگار در زمین خدا یک نفر نبود

عطش خون از لب قرآنی‌ات خورد

که آب از لهجۀ بارانی‌ات خورد

دل زهرا و زینب را شکسته

همان سنگی که بر پیشانی‌ات خورد

میاد از سمت افق صدای زنگ قافله 

روی صحرا می‌شینه، رد قشنگ قافله

می‌رسن به جایی که آسمونش رنگ دیگه ست

پیش نهرش یه نیستون با یه آهنگ دیگه ست

هفت آسمان حجاب شد و پرده را کشید

اما تمام حادثه را مادر تو دید

وقتی غریب دید تو را باورش نشد 

هی چند بار دست به چشمان خود کشید

این آسمان صدق و درو اختر صفاست یا روضۀ مقدس فرزند مصطفاست این داغ سینۀ اسدالله و فاطمه  است یا باغ میوۀ دل زهرا و مرتضاست  

نی، ناله کرد و باز ترنم، شروع شد

فصل هبوط آدم و گندم، شروع شد

دریای بی کران شهادت، که موج زد

توفان نوح بود و تلاطم شروع شد