بالا نرفت آنکه به پای تو پا نشد

آقا نشد هر آنکه برایت گدا نشد

مقصود از تکلّم طور از تو گفتن است

موسی نشد هر آنکه کلیم شما نشد

حتی خدا در اول والفجر و مریمش

سوگند خورده است به ماه محرمش

شب‌های قدر محترم و با فضیلت‌اند

امّا نمی‌رسند به شب‌های ماتمش

شکر خدا دعای سحرها گرفته است

دست مرا کرامت آقا گرفته است

شکر خدا که چشم همیشه حسینی‌ام

اشکی برای روز مبادا گرفته است

هر که پیمان با هوالموجود بست

گردنش از بند هر معبود رست

مؤمن از عشق است و عشق از مؤمن است

عشق را ناممکن ما ممکن است

عزم تو اگر نبود، حق رسوا بود

خون تو اگر نه، ننگ پابرجا بود

«هیهات» تو گر نبود بر غفلت ما

بیداری ازین خواب گران، رؤیا بود

مردانه به میدان بلا تاخته‌ای

تا رایت آزادگی افراخته‌ای

دنیا چو نداشت پیش تو قیمت، باخت

در نرد وفا، هستی خود باخته‌ای

چشمان شفق، حرف تماشا نزند

بر قتلگه تو، پلک بالا نزند

خورشید، سراسیمه به مغرب بگریخت

تا ماه رخ تو، چشم او را نزند

گودال، ز موج خون به گرداب افتاد

لرزید زمین، سپهر در تاب افتاد

دل‌ها همه خون و دیده‌ها دریا شد

کشتیّ نجات خلق، در آب افتاد

از مکّه به صحرای بلا تاخت حسین

در کرب‌وبلا، کعبه دل ساخت حسین

احرامی خون ببست در مسلخ عشق

لبّیک فنا به شور بنواخت حسین

با خون تو، منشور خدا امضا شد

حیثیّت عشق، تا ابد ابقا شد

از حنجرۀ غریبِ «هل من ناصر»

آه دو جهان به ناله‌ات سودا شد

در سینه، غمت گوشه‌نشین باشد و بَس

خاک قدمت، مُهر جبین باشد و بَس

سودای جهان، بی‌غم عشقت هوس است

عشقی هم اگر هست، همین باشد و، بَس

آن دم که افق به قتلگه خیره بماند

وز حنجر سرخ، یک شفق بوسه ستاند،

بر خاک، که سجّادۀ تکبیرِ فناست 

مردی تنها، نافلۀ خون می‌خواند