به قربان پیراهن کوچکت به زخم عمیق تن کوچکت

به زخمی که بر دوش بابا شکفت بر اندام بی جوشن کوچکت

مجال گریه‌ها کوتاه کوتاه

محرم می‌رسد لب‌تشنه از راه

به یاد غنچۀ نشکفته کم کم

فرو می‌غلتد از کنج گلوگاه

وقتی از داننده­‌ای کردم سؤال        

که مرا آگه کن ای دانای حال

با همه سعیی که در رفتن نمود  

رجعت اکبر ز میدان از چه بود؟

خوش نباشد از تو شمشیر آختن                              

بلکه خوش باشد سپر انداختن

مهر پیش­‌آور، رها کن قهر را                                   

طاقت قهر تو نبود دهر را

ای باغچه‌ها که یاس پرپر دارید

هفتاد و دو پروانۀ بی‌سر دارید

تصویر پیمبر به زمین افتاده ا­ست

این عکس هزار تکّه را بردارید

آن روز حسین کودکش را بوسید

آن روز گلوی کوچکش را بوسید

امروز شنید کودکی ذکر حسین

با یاد علی، عروسکش را بوسید

گل آمد و ویرانۀ ما گلشن از اوست

ماه آمد و کاشانۀ ما روشن از اوست

من با پدرم قول و قراری دارم

جان باختن از من است و دل بردن از اوست

گوش کن تا دردهایم را بگویم بیشتر

گیسوان غرق خونت را ببویم بیشتر

در بیابان بودم و ترسیده بودم بارها

هر قدر از پشت سر از روبرویم بیشتر

دوباره سرم در هوای شماست

تمام دلم سرسرای شماست

به سوی خدا رفتم و دیده‌ام

فقط رد پا، رد پای شماست

خدا هم فقط از شما گفته است

گمانم خدا هم خدای شماست

یک کوزۀ بی آب، از دریا چه می‌داند

یک مشت خاک، از غربت صحرا چه می‌داند

یک سائل بیچاره از آقا چه می‌داند

از چهارده خورشید عقل ما چه می‌داند

مثل عکسی که میان قاب لذت می‌برد

چشم تو دارد از این محراب لذت می‌برد

این که گاهی چهره‌ات را ماه می‌خوانیم ما

بیشتر از هرکسی مهتاب لذت می‌برد

سربازهای کوچک من! ... از جلو نظام

آماده باش ... ایست، خبردار ... احترام

دقت کنید ... عرش خدا گُر گرفته است

از شدت محاصره ... از روز ازدحام