لشگری در پیش رویش هست و تنها می‌رود

تا بگیرد حقّ بابا و خودش را می‌رود

آن چنان پیچیده بوی یاس در قنداقه‌اش

گوییا دارد به استقبال زهرا می‌رود

پهلو زده به ماه، سفیدیّ حنجرت

حیران شدند آینه‌ها در برابرت

تا چشم‌زخم حرمله‌ها نشکند تو را

اسفند دود کرده برای تو مادرت

فکری به حال ماهی در التهاب کن

بابا! برای تشنگی من شتاب کن

دردی عمیق در رگ من تیر می‌کشد

من را برای ذبح عظیم انتخاب کن

جایی رسید قصّه که ناگه پرید تیر

خنجر به دست، سمت گلو می‌دوید تیر

زه را چنان کشید که چون خواهش امام

انداخت پشت گوش و هراسان جهید تیر

همین که دو تایی به میدان رسیدند روی دست خورشید، شش ماه دیدند به والله کارش علی اکبری بود اگر چه علی اصغرش آفریدند

چه کرده عدو با تو و حنجرت؟ که خون کرده قلب من و مادرت

چه کرده سه شعبه گلوی تو را؟ که پاشیده گردیده سرتاسرت

امشبم را سحر نمی‌آید خواب در چشم تر نمی‌آید مدحش از من که بر نمی‌آید چون سکینه دگر نمی‌آید

دختر شاه، گوهر نایاب بی قرینه، درست مثل رباب

ای کرامت را تو مجلای تمام حضرتت باب الکرم بنت الکرام  

با کلام الله ناطق هم کلام ای سکینه بر کراماتت سلام

ماهی که یادگار ز پنج آفتاب بود بر چهره‌اش ز عصمت و عفّت نقاب بود  

پیوسته داشت جلوه در او صبر فاطمه آیینۀ تمام نمای رباب بود

چگونه پلک ترت میل خواب داشته باشد؟ اگر برادر تو درد آب داشته باشد

تو خواهری و برای گلوی نازک اصغر طبیعی است دلت اضطراب داشته باشد

صبح اگر سر بزند زودتر ان شاء الله

می‌رسد همسفرم از سفر ان شاء الله

در گذر از سر هر خار دعا می‌کردم

نشود هیچ کسی در به در ان شاء الله

کاروان رفت و من سوخته دل جا ماندم آه کز ناقه بیفتادم و تنها ماندم همرهان بی خبر از من بگذشتند و دریغ من وحشت زده در ظلمت صحرا ماندم