بود شه را گوهر یک‌دانه‌ای شیر‌خواری، پیر هر فرزانه‌ای
مادرش بر حال او، گریان شده بهر آن لب‌تشنه، سرگردان شده
کودک ناخورده‌شیر حق‌پرست چون سپند از مجمر گهواره جَست
گفت: بابا! غم مخور، یارت منم باعث گرمیّ بازارت منم
مانْد از یاران آن شاه کبار در حرم، طفل صغیر شیرخوار
وه! چه اصغر؟ مظهر آیات «هو» عالم اکبر، طفیل ذات او
در قماط آن دسته‌ی گل، بسته بود گویی اندر دست شه، گل‌دسته بود
از عطش کج گشت گاهی گردنش گاه چون سیماب لرزیدی تنش
باز می‌خواهد جنون، سر برکند صحبت از عشق علی‌اصغر کند
چون صدای استعانت شد بلند یاوری می‌خواست شاه ارجمند
خوش بخواب، ای عاشق جان‌باز من! خوش بخواب، ای آخرین سرباز من!
روی دستم، وه! چه زیبا خفته‌ای! غنچه‌ی نازم! عجب بشْکفته‌ای!
باز می‌بینم به شورند اهل راز تا که را عشق، آتش افکنده است باز
گر چه شیرین‌کودکان را شورهاست لیک زآن‌ها شور این کودک، جداست
روز عاشورا، حسین بن علی آن که بود از نور وحدت منجلی،
در بغل، قنداقه‌ی اصغر گرفت آتشی در جان خشک و تر گرفت
شد چو در میدان بلند از شاه دین بانگ «هل من ناصر» و «هل من معین»
اصغر آمد در حرم در پیچ و تاب چون دل لیلا، چو گیسوی رباب
کودک نورَس، قتیل سرفراز خاسته از گاهواره، عشق‌باز
عشق‌باز نودمیده، طفل خُرد مقتدای عاشقان سال‌خورد
شاه مظلومان حسین تشنه‌لب از خلایق می‌کند یاری طلب
که هلا! ای عاشقان باوفا! وقت یاری کردن آمد، «الصّلا»
جنبشی کرد از میان مهد ناز شیر‌خواره، غنچه‌ی لب کرد باز
کای پدر! آن عاشق شیدا منم در جهان از عشق تو، رسوا منم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
