دلم سیّار دشت کربلا شد
گرفتار شه گل‌گون قبا شد
تپیدی مرغ دل اندر بر من
فتاده شوق اکبر بر سر من
چه شود اگر گذر، ای صبا! تو به سوی کرببلا کنی؟[1]
چو رسی به دشت بلا ز من، تو به اکبرم گله‌ها کنی
ز منِ شکسته‌دل، ای صبا! تو بگو به اکبر با‌وفا
چه شود که ای شه مه‌لقا! «نظری به جانب ما کنی؟»
چسان[1] لیلا کند درمان درد بی‌مداوا را؟
چگونه بی‌تو خواهد رفت راه شام و بطحا را؟
شبیه خاتم پیغمبرانی، ای علی‌اکبر!
تجلّی کرد انوار رخت در طور، موسی را
ای که با عزّت و با شوکت و ناز آمده‌ای!
جان فدای تو! که بی‌چاره‌نواز آمده‌ای
ما اسیریم و غریبیم به ویرانۀ شام
منزل ما ز چه ای شاه حجاز! آمده‌ای؟
گویی که تنگ بوده زمین از برای تو
کاینسان به روی نیزۀ اعداست، جای تو
یا خواستی ز مهر شوی سایۀ سرم
قربان مهربانی و مهر و وفای تو!
عمّه جون! بیا ببین مهمون برامون اومده
یه سر غرقه به خون، تو غم‌سرامون اومده
بگو بچّه‌ها دیگه گریه و زاری نکنن
از عزا بیرون بیان، آخه بابامون اومده
کودکی در خرابه‌ای بی سقف
با سر باب گفتوگو می‌کرد
سر بُبریده را در آغوشش
هم‌چو گل عاشقانه بو می‌کرد
این گوهری که در دل خاک آرمیده است
بنت الحسین، دختر محنت‌کشیده است
هر چند که در مسیر اسارت سه‌سال داشت
در راه شام سختی سی ساله دیده است
رقیّه، دختر شاه شهیدان
ز هجران پدر شد دیده گریان
صدای گریه‌اش در آن دل شب
شرر زد بر دل و بر جان زینب
به امّید پدر، یک شب به شهر شام خوابیدم
که شاید بینم اندر خواب، رخسار پدر؛ دیدم
مرا جا داد در آغوش مهرش از سرِ یاری
گه او بوسید رخسارم، منش گه چهره بوسیدم
پدر جان! یک شبی در راه شام از ناقه افتادم
هر آن چه ناله کردم، هیچ کس نشنید فریادم
پدر جان! کاروان بگذشت و من تنها در آن صحرا
چو دیدم خویش را از ترس، سر بر خاک بنهادم
دختری در آرزوی دیدن روی پدر
یک شبی در گوشه‌ی ویرانه‌ای خوابیده بود
ناگهان از خواب جَست و انقلابی شد پدید
گوییا در خواب، آن دختر، پدر را دیده بود
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
