امشب دگر این دیدۀ من آب ندارد

آرام و قرار این دل بی‏تاب ندارد

مرغ دل من در قفس سینۀ سوزان

چون مرغ شباهنگ دگر خواب ندارد

بس خون دل از دیده فشاندم که دو چشمم

چون چشمۀ خشکیده دگر آب ندارد

مژده! ای عمّه! که امشب پدرم آمده است

سرور تشنه‌لبان، تاج سرم آمده است

کشتۀ راه خدا، تشنه ‏لب کرببلا

خوب شد، عمّه! که نور بصرم آمده است

شبه پیغمبر، علی از صدر زین افتاده است

اکبر گل‏گون بدن، روی زمین افتاده است

با نوای دل‏خراشی زد صدا: بابا! بیا

سبط خاتم را ز انگشتر، نگین افتاده است

این کیست که بهشت شده رونمای او؟ قصری هزار آینه شد سرسرای او  

آمیخته به عصمت و توحید و معرفت زرّینه‌خشتِ محکمِ اوّل بنای او

از بس که عطش ربوده تاب و تب تو

فرقی نبُوَد میان روز و شب تو

گیرم که پر از شیر شود سینۀ من

نیروی مکیدن نبُوَد در لب تو 

تمام درد بر جانم نشسته رد خون روی دستانم نشسته

تو خوردی خیزران و، من ندانم چرا زخمش به دندانم نشسته

چو زینب پیکرش را آب می‌ریخت ستاره بر تن مهتاب می‌ریخت

همه دیدند چون زهرای اطهر ز هر جای تنش خوناب می‌ریخت

طفل دل، ‌شوریدگی از سر گرفت         ذیل دامان علی‌اصغر گرفت

وه! چه اصغر؟ کاینات او را طفیل         وه! چه اصغر؟ ممکنات او را به ذیل

شد چو خرگاه امامت، چون صدف         خالی از دُرهای دریای شرف

شاه دین را گوهری بهر نثار         جز دُر غلتان نمانْد اندر کنار

هان! بیا، ای کودک دل‌خسته‌ام!           مرغک لب‌تشنه‌ی پربسته‌ام!

تا به اوج عشق، پروازت دهم         نیک‌فرجامی ز آغازت دهم

طفل شیعه، بی‌خطر، آرام نیست         جز به شیر مرگ، شیرین‌کام نیست

کیست کز من دل‌نوازی می‌کند؟         طفل طبعم، عشق‌بازی می‌کند

بار دیگر آمد از خرگاه عشق         خشک‌لب طفلی به دست شاه عشق

روی دست شاه، هم‌چون قرص ماه         نور رویش بسته بر خورشید، راه