زینب نمود سوی شهیدان، نظاره‌ای
وز دودِ آه، زد به عوالم، شراره‌ای
بر پیکرِ شریفِ برادر، خطاب کرد
کآخر دمی به خواهر بی‌کس، نظاره‌ای
باز می‌خواهد جنون، سر برکند صحبت از عشق علی‌اصغر کند
چون صدای استعانت شد بلند یاوری می‌خواست شاه ارجمند
زینب، آن خاتون با عزّ و جلال
قافله‌سالار دشت پُرملال
چون به سوی قتلگه راهش فتاد
در دو گیتی شعله از آهش فتاد
مدّتی خاموش بودم از سخن
باز غم زد آتشی بر جان من
روز عاشورا چو شد در خیمه‌گاه
قحط آب از جور قوم کینه‌خواه
عشق اکبر در دلم شد جلوه‌گر
اینک از آهم بسوزد خشک و تر
یک دمی از عشق او گر دم زنم
عالمی زآن دم زدن بر هم زنم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
