شاید زمین چرخیده ده­‌ها قرن، روی دست‌­هایت

جوشیده اقیانوس آرام از گلوی دست­‌هایت

شاید که نه ... حتماً تمام کوزه‌­های تشنۀ دهر

سیرابِ سیرابند هر روز از سبوی دست‌­هایت

برداشته با غیرت خود مشک و علم را

آرام کند رفتن او قلب حرم را

برخاست سراسیمه و آشوب به پاشد

می‌رفت که برهم بزند نظم ستم را

در شعلۀ نگاه تو، نقشی نبست آب     

موج هزار آینه در خود شکست آب

زان لعل لب که جوش زد از آتش عطش    

درگیر و دار حادثه، طرفی نبست آب

عجب حکایتی دارد آب بابا «آب» داد عمو دست داد بابا نان داد عمو قبلِ بابا جان داد

روزی به پای اسماعیل می‌جوشد و روزی برای عباس می‌خروشد «آب»  

«علم عشق تو بر بام سماوات بریم»

دست در دست برآریم و به میقات بریم

«در ازل پرتو حسنت به تجلی دم زد»

گام در گام تو حق چشمه‌ای از زمزم زد

شراره می‌کشدم آتش از قلم در دست بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟

قلم که عود نبود آخر این چه خاصیتی است که با نوشتن نامت شود معطر دست؟

حدیث حسن تو را نور می‌برد بر دوش شکوه نام تو را حور می‌برد بر دست

شکست باورت ای کوه پشت خنجر را    نشاند در تب شک غیرت تو باور را

برادری به وفا داری تو معنی یافت    که از گلوی تو فریاد زد برادر را

کمر بستی، کمر برهمّت آب

نبردی از عطش، حیثیّت آب

ندادی روی خوش هرگز نشانش

نرفتی زیر بار منّت آب

این دشت ندیده است بهارانی از این دست بر سینۀ خود نم نم بارانی از این دست از کوه بپرسید چه آمد به سر ماه در ساحل امواج خروشانی از این دست

بر سر نعش گل ام‌بنین غوغا  شد همه گفتند: حسین بن علی تنها شد تا که حیرت زده در دشت دو دستت دیدم گفتم از یوسف من یک اثری پیدا شد  

از شط خبر رسیده که سقا نیامده ماه منیر خیمه ز صحرا نیامده هرگز کسی که تیغ کشد بر تو ای عمو تا این زمان هنوز به دنیا نیامده