دریا تمام سوز لبش را به آب داد

صحرا به تشنگان، قدح آفتاب داد

مردی سوار آب، به دریا سلام کرد

باران نیزه بود که او را جواب داد

چو پیدا کرد در خود یاس را آب

نفهمید آن همه احساس را آب

چه نومیدانه آن دم آرزو کرد

لب خشکیدۀ  عبّاس را آب

به­‌سوی علقمه عبّاس می­‌رفت

که موجی از غم و احساس می­‌رفت

تمام باغ شاهد بود، آن یاس

به جنگ لشگری از داس می‌­رفت

ز جا اسطورۀ  احساس برخاست

درون خیمه، عطر یاس برخاست

عطش در خیمه‌­ها بیداد می‌­کرد

پیِ آب‌­آوری عبّاس برخاست

عبّاس، یعنی تا شهادت یکّه تازی

عبّاس، یعنی با شهیدان همنوازی

عبّاس، یعنی عشق، یعنی پاکبازی

عبّاس، یعنی یک نیستان تکنوازی

آنجا که آب، آب گوارا، سرد

زیر رکاب و چکمۀ  او می‌تافت

او در زلال خویش نظر می‌­کرد

بار دیگر باره راهی  زد سویِ میدان،­ سوار

مثل خورشیدی که می­‌تازد به شب عریان، سوار

آتش شمشیر خشمش، زهره­‌ها را آب کرد

رد شد از خاکستر دشمن چنان توفان، سوار

عجب پاییز زردی، یاس من کو

نکشت این غم مرا، احساس من کو

نمی­‌خواهم نمی‌­خواهم دگر آب

خداوندا عمو عبّاس من کو؟

هنوز اسطورۀ  احساس پیداست

میان داس‌ها آن یاس پیداست

هنوز آن دورها بی ­دست پیداست

پی آب­‌آوری عبّاس پیداست

گرچه صد غائله آب است و زمین تا شمشیر

عطشم را ننشانید، مگر با شمشیر

می­‌روم، تا تب خیزابی خون راهی  نیست

بلکه آوردم از آن معرکه سر با شمشیر

تا به دستیاری تو عشق را برفراز آسمان علم کند

ناگزیر بود دست خویش را در حوالی زمین قلم کند

دید، آب و نیزه، نقشه می­‌کشند، مثل آتش از میانشان گذشت

تا حصار فتنۀ  فرات را با لبان تشنه متهم کند

تا ابد

بزرگ‌ترین معمّای تاریخ خواهد بود