بی لب تو آب، سراب عظیم

معنی سیراب، عذاب الیم

آمده نفرین کند این خاک را

با کمر خم‌شده آب رحیم

بیار معجزه تا کفر ایل برخیزد

زجمع قوم درنگ طویل برخیزد

عصای دست خودت را بزن به نیل، مگر

شفا بگیرد و موج علیل برخیزد

قلم به دست گرفتم که از تو دم بزنم

قلم به دست گرفتم تو را قلم بزنم

قلم به دست گرفتم، دو دست من قلم است

قلم به دست گرفتم، قلم همین علم است

به جای دست تو از شانه بال می‌روید

به یاد تو غزلی در خیال می‌روید

از آن دمی که فتاده است دست تو در خاک

به‌ جای نخل از این بیشه بال می‌روید

آب را آزاد کن از پنجۀ زنجیرها

از نگاه زخمی و آشفتۀ شمشیرها

از کنار بهت قرآن­‌های روی نیزه و ...

از لب صفینیان و حیرتِ تکبیرها

مرهمی بگذار روی زخمِ باز آسمان

دستمالی خیس، بر پیشانیِ تقدیرها

باران و زخم و خنجر، یعنی برادر من

عباس! دست‌هایت گل‌های پرپر من

می‌بویمت برادر، بوی بهشت دارند

این زخم‌ها که هستند باغ معطر من

تشنه‌لب آمدم به‌سوی غمت

تا کمی حس کنم جهانت را

حس کنم می‌روی که برداری

بیرق سرخ باغبانت را

دستی که طرح چشم تو را مست می‌کشید صد آسمان ستاره از این دست می‌کشید

برد بلند شرقی پیشانی‌ات به روز خورشید را به کوچۀ بن بست می‌کشید

دست‌های توتکیه گاهم بود، دستت افتاد و پشت من خم شد سایه‌ات ازسر حسینت آه، سایه‌ات از سر حرم کم شد کهنه سرباز سرفراز حسین، تا که دیدم سرت شکسته شده باز محراب مسجد کوفه، پیش چشمان من مجسم شد

که گفته است معجزه

تنها کارِ پیامبران است

 دل پـیـرهــن مشـکـی خـود را پوشیـد

                اشک از در و دیوار زمین می جوشید

                                                                    فریاد "قَد إنکَسَرتَ ظَهری" برخاست

                                                                    وقـتی که عـمـو جام شهـادت نوشـیـد

کاش می‌گشتم فدای دست تو

تا نمی‌دیدم عزای دست تو

خیمه‌های ظهر عاشورا هنوز

تکیه دارد بر عصای دست تو