فرات از کام خشک­ت شرمناک است

ز داغت آتشی در جان خاک است

به یاد دست‌های با وفایت

گریبان دوبیتی چاک چاک است

رفتی و با رفتنت چه بر سر من رفت

هر چه توان داشتم ز پیکر من رفت

پشت و پناه یکی دو روزۀ من، نه!

یک جبل الرّحمه از برابر من رفت

چشمان زمین دوباره تر خواهد شد

ماه از سر شب بدون سر خواهد شد

تاریخ دوباره به خودش می‌لرزد

شق القمری بزرگ‌تر خواهد شد  

شاعر اگر که خرمن مضمون به دوش داشت عالم هزار چشمه اگر عقل و هوش داشت

در فهم تو توان تفکر نداشت باز در مدح تو زبان به تحیّر خموش داشت

تا خیمه‌ها عباس دارد غم ندارم پشتم به تو گرم است ای کوه وقارم   من رحمت الله و تو پرچم‌دار فضلی  بوسیدن دستان تو شد افتخارم

در آن ساعت که عالم شرمگین بود

لبت سوزان و جانت آتشین بود

خروشان می‌زدی تن را به ساحل

چنان امواج دریا سهمگین بود،

 یا علی! این کیست می‌آید شتابان سوی تو؟ با قدی رعنا و بازویی چنان بازوی تو؟

آمده پیش تو تا مشق سپه‌داری کند تا به سبک «حیدر»ی تمرین کرّاری کند

ای دست تو تلاطم امواج آب‌ها

ای سایه‌ات نبود همه اضراب‌ها

"فهمیده‌اند جاذبۀ توست علّت"

نشکستن غرور زمین از شهاب‌ها

الهی! باغ گل‌ها از فراتش

به آبی بستگی دارد حیاتش

دل دریایی‌ام را شعله‌ور کن

بنوشم از عطش یک جرعه آتش

پرید از جا دلم، آخر دویدم

برای خاطر خواهر دویدم

به شوقت دست و پا گم کرده بودم

پی آب آوری با سر دویدم

عطش آتش به دل جا می‌گذارد

قدم بر روی لب‌ها می‌گذارد

مگر عبّاس آب آور عطش را

به حال خود رها وا می‌گذارد

سلام بر نفس تو به گاه جان دادن

سلام بر حرکاتت به وقت افتادن

سلام، آیۀ جاری صدای عطشانت

سلام، رود خروشان نور، چشمانت