می‌خواست ابر باشد و باران بیاورد

بوی بهار را به بیابان بیاورد

حرف از بهار بود و فرات انتظار داشت

دریادلی تلاطم طوفان بیاورد

آماده باش! مقصد ما در سفر یکی است

سرهایمان جداست، ولی بال و پر یکی است

اینها برای کشتن ما صف کشیده‌اند

از هر کجای دشت بپرسی خبر یکی است

ای کاش که این سوخته دل بال و پری داشت

تا در شب پرواز به سمتت گذری داشت

یک عمر میان من و استاد طریقت

حرف از پدری بود که چون تو پسری داشت

ساقی قدحی دارم، لبریز بگردان

شور غزلم را طرب‌انگیز بگردان

من در شب دیدار تو بیدار نبودم

چشمان مرا نیز سحرخیز بگردان

زیباست به سمت حرمت بال گشودن

در گوشۀ ایوان لبت شعر سرودن

در ساحل رویایی تو بست نشستن

یک قطره ز دریای تو را درک نمودن

ای مبدأ سال قمری چشم سیاهت

خورشید خجالت زدۀ برق نگاهت

تاریخچۀ زندگیت غرق حماسه‌ست

تاریخ گره خورده به موهای سیاهت

ای در شب گیسوی تو مهتاب گرفتار

دریا شده بعد از تو به گرداب گرفتار

گیرایی می از نفس شعله‌ور توست

در هرم لب توست می ناب گرفتار

طفلان حرم بعد تو ماتم‌زده بودند

خواب همه را بعد تو بر هم زده بودند

با حال پریشان و دل شعله‌ور از آه

آتش به دل عالم و آدم زده بودند

دریا شده مجنون و پریشان سر تو

امواج همه بی‌سر و سامان سر تو

دشت و دمن و شور نیستانی نیزار

مضمون کتابی‌ست به عنوان سر تو

از سمت تو ای کاش پیامی بفرستند

یا از طرف میکده جامی بفرستند

دستان قلم خشک شده امر بفرما

از کنگرۀ عرش کلامی بفرستند

برداشت به نام علی اول قدمش را

در چهره نهان کرد زوایای غمش را

امروز قسم خورده که با آب بیاید

از خاطر خود می‌برد آیا قسمش را؟

خورشید نگاهش به جمال قمر افتاد

راز قمر هاشمی از پرده در افتاد

وقتی که به چشمان اباالفضل نظر کرد

انگار نگاهش به نگاه پدر افتاد