آن مشت آب

اگر به لب‌ها می‌رسید

تاریخ چه می‌کرد

بی‌عشق؟

گل در مسیر غارت کولاک مانده بود

زیر تهاجم خس و خاشاک مانده بود

در پیش چشم مضطرب و شرمگین رود

روح لطیف آب عطشناک مانده بود

چو پیدا کرد در خود یاس را آب

نفهمید آن همه احساس را آب

چه نومیدانه آن دم آرزو کرد

لب خشکیدۀ  عبّاس را آب

به­‌سوی علقمه عبّاس می­‌رفت

که موجی از غم و احساس می­‌رفت

تمام باغ شاهد بود، آن یاس

به جنگ لشگری از داس می‌­رفت

ز جا اسطورۀ  احساس برخاست

درون خیمه، عطر یاس برخاست

عطش در خیمه‌­ها بیداد می‌­کرد

پیِ آب‌­آوری عبّاس برخاست

عجب پاییز زردی، یاس من کو

نکشت این غم مرا، احساس من کو

نمی­‌خواهم نمی‌­خواهم دگر آب

خداوندا عمو عبّاس من کو؟

هنوز اسطورۀ  احساس پیداست

میان داس‌ها آن یاس پیداست

هنوز آن دورها بی ­دست پیداست

پی آب­‌آوری عبّاس پیداست

تا ابد

بزرگ‌ترین معمّای تاریخ خواهد بود

پرسید چرا؟

هفتاد و دو دلیل آوردی

جهان مجاب شد