دنبال سرو هستی و من قد خمیده‌ام

اینجا به روی مشک تهی آرمیده‌ام

این تیرها حجاب نگاهم نمی‌شوند

روی تو را در آینۀ دل کشیده‌ام

در نگاهت قمر، قمر داری

جلوۀ عشق شعله‌ور داری

بین جنگاوران قوم عرب

از همه بیشتر جگر داری

ای که نامِ تو کلیدِ همه درها عبّاس

ای که یادِ تو دوا هست و مداوا عبّاس

ای گل باغ علی، ای پسرِ امّ‌بنین

ای که هستی تو عزیزِ دلِ زهرا عبّاس

چند آسمان ورای تمنای ابرها

فریاد می‌زنند که مولای ابرها

بی‌تو قرار نیست ببارند غیر خون

این سرنوشت حتمی فردای ابرها

به یادش خاک صحرا تشنه باشد

که تا فرزند زهرا تشنه باشد

چگونه‌ ای همیشه رود جاری

دلت آمد که سقّا تشنه باشد؟

حالا که می‌رى ىه وقت دیر نکنى

جلوى خیمه من و پیر نکنى

من به تو تکیه زدم... با رفتنت

کوه من، من و زمینگیر نکنى

یک شب جمعه جایتان خالی

خواب دیدم که پر درآوردم

دست در دست آسمان رفتم

کف العباس سر درآوردم

آسمان رفته به پابوسی ماهی که ندارد

خیره مانده­ است از امشب به پگاهی که ندارد

ماه، تابیده سرنیزه به هر ذره از عالم

می­­‌رود با سر بی‌­تن به گناهی که ندارد

دیروقت است؛ بگویید بتازند سواران

به تن خستۀ سردار و سپاهی که ندارد

زمین تا آسمان، غوغاست فردا

چه فردایی‌ست! بی‌همتاست فردا

که فردا! با پلیدان در نبردیم

یقین؛ فردا سراسر کُشته گردیم

از آن سرو علی بنیاد صد حیف

از آن قامت، از آن شمشاد صد حیف

دو دستی که عصای پیری‌ام بود

خداوندا ز تن افتاد، صد حیف

دو چشمم تا بر آن دلدار افتاد

نگاهم بر نگاهی تار افتاد

به من می‌گفت زینب در قفایش

سرت از نیزه‌ها صد بار افتاد

بهارم را چه‌سان پاییز کردند

دلم را از غمت لبریز کردند

سرت ای کاش روی نیزه می‌ماند

تو را از مرکبی آویز کردند