تصویر تو را در دل خود جوید آب

با یاد لب تو، «العطش» گوید آب

چون از کف خود بریختی، موجی زد

تا دست ز آبروی خود شوید آب

دستت چو لبی به جام دریازده بود

از شرم حسین، سر به صحرا زده بود

چشمان تو نیز، نقش آب از خاطر

با غیرت تیر عشق، بالا زده بود

با قدّ رشید خود، وفا را عَلَم است

وز مشک تهی، به سینه‌اش موج غم است

از دوری خیمه‌گاه تا مرقد او

پیداست، هنوز شرمسار حرم است

از داغ تو، خیمه شرمسار عطش است

چشمان فرات، جویبار عطش است

دست و عَلَم و مشکِ به خاک افتاده

تفسیر سه حرفِ شعله‌بارِ (ع ط ش) است

تیری که به مشک آن وفادار نشست

بَند دل و رشته امیدش بگسست

چشمی که نداشت ... آخر از ریزش آب

برخاست صدایی و دل مرد شکست

هر چند ابوالفضائلم می‌دانند

هر جا ز فتوّتم سخن می‌رانند،

امّا خجلم ز روی طفلان، که مرا

با مشک تُهی هنوز سقّا خوانند

بر شانه، به جای علمش رایت مشک

دست و سر و دیده، وقف امنیّت مشک

گویی که به جای آب دریا، پُر بود

از حال و هوای خیمه، ظرفیّت مشک

دست تو، حریم پاکی نیّت آب

چشمان تو، قاب اشک از رؤیت آب

با یاد لب خشک حرم، می‌ریزد

از دست وفادار تو حیثیّت آب

دلی به وسعت پهنای عرش بالا داشت

لبی به وسعت مهریه‌های زهرا داشت

کنار علقمه در سجده‌گاه چشمانش

نداشت هیچ کسی را، فقط خدا را داشت

آبی نبود اگر که تو دریا نمی‌شدی

مشکی نبود اگر که تو سقّا نمی‌شدی

حالا که مثل نور شدی و قمر شدی

ای کاش هیچ وقت تو پیدا نمی‌شدی

بر فراز چشم‌های خود دو چاقو داشته

مردم کج‌فهم می‌گویند ابرو داشته

گفته‌اند عباس تو گونه‌ای شیر نر است

شیر … آن شیری که چشمانش دو آهو داشته

از دست تو هر چه بوسه بستاند آب

مُشتاق لب تو باز می‌ماند آب

ای تشنۀ سیرابی گل‌های حرم!

منظور تو را نگفته می‌داند آب