نقش بسته بر زمین، قلب ­پاره‌­پاره­‌اش

کاروان خسته و ... آخرین سواره‌­اش

نقش بسته بر زمین، دست شرحه شرحه‌­ای

می‌­رسد به مشک‌­ها، آخرین اشاره‌­اش

... و رفتی! تشنه‌لب دریا بماند

امام قافله تنها بماند

الا دست خدا!  بی ­دست‌هایت

زمین خوردی که حق برپا بماند

ألا ای روح دریاها، ابوالفضل!

تویی باب‌الحوائج «یا ابوالفضل»

بدون تو گره‌خورده به کارم

بیاور دست‌هایت را ابوالفضل

رضایت دیده از لبخند زهرا

ندیده مادری مانند زهرا

بیا از این به بعد او را بخوانیم:

گل امّ البنین، فرزند زهرا

تماشا می‌کنم زیبایی‌ات را

نگاه آبی و دریایی‌ات را

برای خاطرت زهرا پسندید

کنار علقمه سقّایی‌ات را

دل من شد ذبیح دست‌هایت

زدم «دم» از مسیح دست‌هایت

بیا تا من دخیل دست خود را

ببندم بر ضریح دست‌هایت

بریزی از عطش آتش به جانش

ولی مهریۀ زهرا بخوانش

که دست آب را از پشت بستی

ندادی روی خوش هرگز نشانش

چو گل در ازدحام داس افتاد

ز تن آن شاخۀ حسّاس افتاد

ستون آسمان لرزید، وقتی

عمود خیمۀ عباس افتاد

دو دست نازنین بر خاک افتاد

گل امّ البنین برخاک افتاد

تداعی شد به ذهن من که گویا

امیرالمؤمنین بر خاک افتاد

عطش را از لبان یاس بردار

ز چشمانش کمی احساس بردار

تو را بر لب نزد، هرگز ننوشید

برو دست از سر عبّاس بردار

سحر شد چشم تو از خواب افتاد

به زلف خیمه‌هایت تاب افتاد

عطش بوسه به لب‌های تو می‌زد

دهان خشک دریا آب افتاد

باد می‌آید و مهتاب به هم می‌ریزد

چهرۀ ماه تو در آب به هم می‌ریزد

اینکه رود است و پریشان شدنش جا دارد

با سر انگشت تو مرداب به هم می‌ریزد