ای کاش فرات هم بیابان می‌شد

تا تربت پاک تو فراوان می‌شد

دیدند و دریدند ... خدا! کاش که مشک

اندازۀ یک قطرۀ باران می‌شد

از پیکر گل، گلاب جاری شده بود

در علقمه آفتاب جاری شده بود

افتاده به روی خاک دستی با مشک

خون از شریان آب جاری شده بود

ناگهان سایۀ خورشید به صحرا افتاد

آسمان خم شده و ماه به دریا افتاد

پیش از این بود که مردی دل خود را گم کرد

آن چنان رفت که یکباره زمین جا افتاد

عشق یعنی بر لب دریای سبز

ایستاده یک نفر سقای سبز

تشنگان را آب حیوان می‌دهد

دست‌هایی سبز با صهبای سبز

دو تیر یکسره چشم امیدم از تو بریده

یکی نشسته به مشک و یکی نشسته به دیده

ز جای خیز و بیا همرهم به خیمه و مپسند

که پیش چشم عدو رو کنم به خیمه خمیده

سقا به مشک، آب برای حرام نداشت

افتاده روی خاک و به دستش علم نداشت

از بس که تیر بر تن او بوسه داده بود

جایی برای بوسه ز سر تا قدم نداشت

آن شنیدستم یکی ز اصحاب حال                              

کرده روزی از در رحمت سؤال

کاندرین عهد از رفیقان طریق                                 

رهروان نعمت اللهی فریق

باز از میخانه، دل بویی شنید                                   

گوشش از مستان، هیاهویی شنید

دوستان را رفت، ذکر از دوستان                              

پیل را یاد آمد از هندوستان

باز لیلی زد به گیسو شانه را                                    

سلسله جنبان شد این دیوانه را

سنگ بردارید ای فرزانگان                                      

ای هجوم آرنده بر دیوانگان

آن مشت آب

اگر به لب‌ها می‌رسید

تاریخ چه می‌کرد

بی‌عشق؟

چو برقی از نیام باد آمد

ز قعر آهن و پولاد آمد

فراتی می­‌خرامد در خروشش

به صحرا جوش جوشن شد ز جوشش

پنجه بر ابر می‌­سایید

تا خوشه‌­های رطب را

آب دهد