تا به مستی ابروان شیر بالا می‌رود

هی صدای غرش تکبیر بالا می‌رود

آمده عباس، می‌افتد به پایش زودتر

دست هر جنبنده‌ای که دیر بالا می‌رود

غصه تنها رفته با اندوه و غم برگشته است

تا که از عباس دستان قلم برگشته است

دم به نام نامی عباس پایین رفته و

در حقیقت بازدم نه، باز، دَم برگشته است

به دندانت کشم از خوش خیالی

ببین مشک من این آشفته حالی

اگر چه دست‌هایم از تن افتاد

نمی‌خواهم بیایم دست خالی

هلا سنگ صبورم مشک، ای مشک

مریز اشک غرورم مشک، ای مشک

که از لب‌های خشک آل یاسین

همه شرم حضورم مشک، ای مشک

تو و مشک و دو چشم تر اباالفضل

و نخلستانی از خنجر اباالفضل

فرات از شرم، چکه‌چکه شد آب

پس از دستان آب آور، اباالفضل

عموی لاله‌ها بی‌تاب برگرد

فدای قامتت سیراب برگرد

جلوتر شب‌پرستان در کمینند

نمی‌خواهیم بی‌تو آب، برگرد

ای علقمه از خروش آن مست بگو

از تشنگی و ساقی بی‌دست بگو

دیدی که چنان شکست و آهی نکشید

زیباتر از این رشادتی هست، بگو!

امشب ای دل بی‌قرار گریه‌ای

دامن یاسی، بهار گریه‌ای

هر نفس ساز شکفتن می‌کنی

در من آغاز شکفتن می‌کنی

باز بویی عجیب می‌آید

بوی دردی غریب می‌آید

یاس پر کرده است علقمه را

پس چرا بوی سیب می‌آید؟

دوباره سجده کرد آن خاک صحرایی که می‌گویند

به پای قامت تنها اهورایی که می‌گویند

و شست آن واژه‌های تشنه را تنهایی باران

به یاد غربت سقّای تنهایی که می‌گویند

جلوه می‌کرد در دلش که بنوش، کف دستی ولی نخورد از آب

آب را ریخت، آبرو داشت، باخت جان را به عشق و بُرد از آب

مرد لب تشنه دل به دریا زد، آب از دیدن عطش جا زد

بغض در بغض آرزوی لبش، چه گلوها که می‌فشرد از آب

دل من فدای دو دست اباالفضل

به قربان چشمان مست اباالفضل

ربود از همه ساقیان گوی سبقت

به چوگان دل، ناز شست اباالفضل