قحط آب است و صدف از روی گوهر شد، خجل

هم ز مادر، طفل و هم از طفل، مادر شد، خجل

کافری از بس که زآن مُسلم نمایان دید، دین

سر به پیش افکنْد و در نزد پیمبر شد، خجل

از لاله دید، پُر‌چمنی، در برابرش

آمد دمی که بر سر جسم برادرش

لبریز برکه‌ای به تموّج ز خونِ گرم

غلتان در آن، برادرِ با جان برابرش

ای قبله‌گاه دل، در دولت‌سرای تو!

تاج سر ملوک جهان، خاک پای تو

یاد بهشت کی کند؟ آن ‌کس که با خضوع

یک شب نمود صبح به کرببلای تو

آن کشته‌‌ای که نیست جزایی، برای او

الّا خدای او که بُوَد خون‌بهای او

آن کشته‌ای که حیدر و زهرا و مصطفی

دارند صبح و شام به جنّت، عزای او

بوی بهشت می‌وزد از کربلای تو

ای کشته باد! جان دو عالم فدای تو

دیوانه‌وار، آمده‌ام تا به قتلگاه

وقتی به استغاثه شنیدم، صدای تو

ای شه که جبرئیل امین شد، غلام تو!

شد پایدار، دین خدا از قیام تو

چون ابر نو‌بهار، بریزد ز دیده اشک

آید چو بر زبانِ محبّ تو، نام تو

کِی خوانده‌‏اند بر سر نی، مصحف این‌ چنین؟

جان را نهاده‌‏اند کجا بر کف این‌ چنین؟

بر عرش نی، تلاوت قرآن کند که: آه!

ز آیینه‌‏ای که مانده به کنج رف، این‌ چنین

دانی که لفظ «دمع»، چرا از دم است و عین؟

یعنی که خون ز دیده ببار از غم حسین

نَگْریستن براش ز عین شقاوت است

ای نور عین! گریه به عین است، فرضِ عین

زین درد خون گریست سپهر و ستاره هم

خون گشت قلبِ لعل و دل سنگِ خاره هم

بر سر زدند از اَلَم زادۀ بتول

تنها همین نه مریم و هاجر که ساره هم

در این ماتم، خلیل از دیده خون بارید، آذر هم

به داغ این «ذبیح ‌اللَّه» مسلمان سوخت، کافر هم

شگفتی نایدت بینی چو در خون، دامن گیتی

کز این سوگ، آسمان افشانْد، خون از دیده، اختر هم