از لاله دید، پُر‌چمنی، در برابرش

آمد دمی که بر سر جسم برادرش

لبریز برکه‌ای به تموّج ز خونِ گرم

غلتان در آن، برادرِ با جان برابرش

خاک سیه، شفق زده، هم‌چون افق ز خون

وز موج آن گرفته چو مه، روی انورش

چون شاخه‌ای که بشْکند از نخل بارور

تیغ جفا دو دست فکنده ز پیکرش

آن ساقی‌ای که داشت بسی چشم‌ها به راه

خون کرده دورِ چرخِ ستم‌گر به ساغرش

صد چشمه خون ز دیده به دامن نثار شد

تا برسِتُرد ژاله‌ی خونین ز عبهرش

انگیخت شور حشر ز درد درون چو دید

بر روی خاک، قامت غوغای محشرش

زنگار دود آه، رخ چرخ، تیره کرد

شنگرف خون چو دید به یاقوت احمرش

عنقای قافِ همّت و مردانگی و عشق

در خاک و خون تپیده چو بشْکسته شهپرش

گویی نشد مجال که سر گیردش ز خاک

زین روی، رو نهاد به روی برادرش

نالید کای نهال برومند باغ دین!

بشْکست قامتم چو شکستی ز باد کین