اى مُحرمان مَحرم! بار سفر ببدید

 احرام حجّ خونین بار دگر ببندید

من خود خلیل عشق و چاووش کربلایم

 چاووش کربلا را بار سفر ببندید

خیمه زد تا که محرّم به عزاى تو، حسین!

 در سر مرد و زن افتاد هواى تو، حسین!

باز با یاد لب تشنه‌ات، ای چشمه‌ی فیض!

 موج در دیده زند اشک براى تو، حسین!

حسین! اى همه هستى نثار مقدم تو!

 بهار دین و سیاست بُوَد محرّم تو

کنند منع عزاى تو دشمنان، چون هست

 سِلاح خانه برانداز کفر، ماتم تو

هر که با عشق تو راهى به محرّم دارد

 هر کجا هست، سراپرده‌ی ماتم دارد

مکتب سرخ تشیّع ز محرّم باقى است

 جان ما برخى دینى که محرّم دارد

محرّم آمد و بگْرفت غم، دل ما را

 غمى که شعله زد و سوخت حاصل ما را

زدند خیمه‌ی ماتم به کوچه کوچه‌ی شهر

 به درد و داغ نشاندند محفل ما را

عشق بر جان خرد بلاى تو را

 عقل می‌پرورد ولاى تو را

اى حسین! اى که هل اتى باشد

 ورقى دفتر عطاى تو را!

هر که به عشق تو اعتراف ندارد

 دفتر عمرش به جز خلاف ندارد

وآن که ندارد حسین! مهر تو در دل

 ز آتش قهرش خدا معاف ندارد

ماییم مدام دیده گریان حسین

 سوزیم به یاد لب عطشان حسین

پروا نبُوَد ز نار نیران، ما را

 داریم چو ما دست به دامان حسین

ای جسم میان بوریا پیچیده!

خورشید ز برج خاک و خون تابیده

پاشید ز هم نظام هستی چون دید

اعضای تو از تیغ ز هم پاشیده

از سوز عطش، سوخت پر و بال حسین

کس نیست جز او با خبر از حال حسین

ترسم ز عطش یکی یکی جان بدهند

ای آب! برس به داد اطفال حسین