مَهپاره ز آغوش حرم سر زد و رفت

صد شعله به التهاب مادر زد و رفت

از بام قنوتِ آخر خون خدا

بالی ز عطش گشود و پرپر زد و رفت

ای ناب‌ترین صحنۀ صحرای جنون

سرپنجۀ کوچکت قلم، رنگت خون

آغوش پدر پردۀ نقاشی شد

یک غنچۀ نشکفته و یک تیر زبون

چشم بستی به روی این دنیا، چشم بستی به روی هر چه که هست

روی بدعهدی و دروغ و نفاق، چشم بستی، دلت اگرچه شکست

باز، خواندی به گوش این مردم: من حسینم! حسین! خون خدا!

حرف اما به قلبشان ننشست، گرچه بر قلب سنگ خاره نشست

تو را به جان عزیزت بخواب عزیز دلم

ببین که حال دلم شد خراب عزیز دلم

نفس نفس نزن اینگونه‌ ای همه نفسم

مکن تو مادر خود را عذاب عزیز دلم

تو تشنه می‌روی و زمان سفر شده

یا روزهای تیره‌تر از شب سحر شده

گرم بیان خواهش خشک لبت شدم

دیدم لبت ز خون گلوی تو تر شده

آنقدر توان در بدن مختصرت نیست

آنقدر که حال زدن بال و پرت نیست

بر شانه بینداز خودت را که نیفتی

حالا که توانایی از این بیشترت نیست

طفلی به روی دست، رجزخوان کربلا

در گردباد آخر طوفان کربلا

بر آسمان دست پدر همچو قرص بدر

در جزر و مد فتاده بیابان کربلا

ای آب! باید بعد از امروز، از شرم، چشمت کور باشد

این ماهیِ کوچک چگونه، در پنجۀ ساطور باشد؟

چشم انتظار طفل من نیست، آسیه‌­ای در ساحل نیل

گهوارۀ داغش قرار است، طعمه برای تور باشد

آسمان در آتش سوخت، با زبانه‌­ای کوچک

لحظه‌­ای که سر افتاد، روی شانه­‌ای کوچک

تازه شد دهان تیر، شعبه شعبه لب تا لب

چید از درخت نور، نوبرانه­‌ای کوچک

این پرندۀ بی پر، تازه بال واکرده

روی نیزه می­‌سازد، آشیانه‌­ای کوچک

هوای العطش نای گلِ اناری شد

ترانه خشک شد و آب، زخمِ کاری شد

ضریح زخم بلندش در آن تبسم سرخ

هوای بالِ هزار آسمان، قناری شد