طفلی به روی دست، رجزخوان کربلا
در گردباد آخر طوفان کربلا
بر آسمان دست پدر همچو قرص بدر
در جزر و مد فتاده بیابان کربلا
معراج رفته بود و دوباره نزول کرد
زیر عبا؛ پیمبر و قرآن کربلا
فواره‌های خون گلویش به عرش رفت
تندیس پایداری میدان کربلا
وقتی صدای خندۀ دشمن بلند شد
از پا نشست مادر گریان کربلا
موجی به سمت خیمه و موجی به سمت دشت
دریای پرتلاطم و حیران کربلا
«از آب هم مضایقه کردند» ای دریغ
اینگونه بود ... قصۀ «مهمان کربلا»
ای مقامت، فراتر از مریم!
ای شکوهت، رساتر از حوّا!
«امّ کلثوم»! خواهر زینب!
عصمت‌الله دوّم زهرا!
تمام درد بر جانم نشسته
رد خون روی دستانم نشسته
تو خوردی خیزران و، من ندانم
چرا زخمش به دندانم نشسته
چو زینب پیکرش را آب می‌ریخت
ستاره بر تن مهتاب می‌ریخت
همه دیدند چون زهرای اطهر
ز هر جای تنش خوناب می‌ریخت
ید موسی و مسیحایی عیسی دارد
نفس تیغ کفش معجز احیا دارد
حسنی زاده، ولی ابن حسینش گویند
این حسینی، حسنی رزم تماشا دارد
طفلی به روی دست، رجزخوان کربلا
در گردباد آخر طوفان کربلا
بر آسمان دست پدر همچو قرص بدر
در جزر و مد فتاده بیابان کربلا
معراج رفته بود و دوباره نزول کرد
زیر عبا؛ پیمبر و قرآن کربلا
فواره‌های خون گلویش به عرش رفت
تندیس پایداری میدان کربلا
وقتی صدای خندۀ دشمن بلند شد
از پا نشست مادر گریان کربلا
موجی به سمت خیمه و موجی به سمت دشت
دریای پرتلاطم و حیران کربلا
«از آب هم مضایقه کردند» ای دریغ
اینگونه بود ... قصۀ «مهمان کربلا»
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
