شاه مظلومان حسین تشنه‌لب         از خلایق می‌کند یاری طلب

که هلا! ای عاشقان باوفا!         وقت یاری کردن آمد، «الصّلا»

جنبشی کرد از میان مهد ناز         شیر‌خواره، غنچه‌ی لب کرد باز

کای پدر! آن عاشق شیدا منم         در جهان از عشق تو، رسوا منم

چون نوا و نغمه‌ی «هل من معین»         شد بلند از نای شاه بی‌قرین

جمله‌ی ذرّات از بالا و پست         رشته‌ی آرامشان از هم گسست

تا که اشک از دیده، طفلی سر کند طفل طبعم یاد از اصغر کند

کوچک امّا در بزرگی، کم نداشت قطره بود و هیچ کم از یم نداشت

ماه چهرش، رشک چهر آفتاب چشم خورشید از تماشایش پُرآب

ای جماعت! آخرین سرباز بابا مانده است

یک‌نفر در خیمه‌ها از لشگر ما مانده است

کاروان‌سالار بی‌سر! اندکی آهسته‌تر

کودک شش‌ماهه‌ای از کاروان جامانده است

لشگری در پیش رویش هست و تنها می‌رود

تا بگیرد حقّ بابا و خودش را می‌رود

آن چنان پیچیده بوی یاس در قنداقه‌اش

گوییا دارد به استقبال زهرا می‌رود

پهلو زده به ماه، سفیدیّ حنجرت

حیران شدند آینه‌ها در برابرت

تا چشم‌زخم حرمله‌ها نشکند تو را

اسفند دود کرده برای تو مادرت

فکری به حال ماهی در التهاب کن

بابا! برای تشنگی من شتاب کن

دردی عمیق در رگ من تیر می‌کشد

من را برای ذبح عظیم انتخاب کن

جایی رسید قصّه که ناگه پرید تیر

خنجر به دست، سمت گلو می‌دوید تیر

زه را چنان کشید که چون خواهش امام

انداخت پشت گوش و هراسان جهید تیر

همین که دو تایی به میدان رسیدند روی دست خورشید، شش ماه دیدند به والله کارش علی اکبری بود اگر چه علی اصغرش آفریدند