هم‌چو ماهی که شب تار، جمالش دل‌جوست

روی رخشان تو با رنگ سیاهت، چه نکوست!

خون پاکیزۀ تو، در بدن شب‌رنگت

هم چنان آب حیاتی است که در تیره سبوست

شد غلام شه ز عشق شاه، مست

ساغر و پیمانه را در هم شکست

گشت از خود، بی‌خود آن شوریده‌حال

پشت پا زد بر جهان و هر چه هست

اگر بر آستان خوانی مرا، خاک درت گردم

وگر از در برانی، خاک پای لشگرت گردم

به دامانت غبار‌آسا نشستم، برنمی‌خیزم

وگر بفْشانی‌ام، خیزم ولی گِرد سرت گردم

سلام باد به حر! بر یقین و ایمانش!

که میزبانِ شهادت، نمود مهمانش

برای آمدنش انتظار داشت، حسین

که دیده بود وِرا در شمار یارانش

عشق شه تا در دل حرّ ریاحی، خانه کرد

آن یلِ مردافکنِ ضرغام را دیوانه کرد

پرتوی افتاد تا از عشق آن شه بر دلش

بر دلش کرد آن ‌چنان ‌که شمع با پروانه کرد

شهادت می‌دهد حُر؛ عشق تنهاست

در این تنهاترین دَم، سخت زیباست

مگو با خویشتن دیرست و دورست!

درآ از خویش، این سو نورِ نورست

شهادت می‌دهد حُر؛ شرمسارست

از این دَم بندۀ پروردگارست

خداوندا! تو شاهد باش! ... هستم

به تو، با تو ... و گرنه بت‌پرستم

یا غربت لشکرم نجاتت داده

یا گریۀ خواهرم نجاتت داده

با آن همه کاری که تو کردی بی‌شک

حب تو به مادرم نجاتت داده

با اشک و نوا و ماتم و حال عزا

جاری کردی روی لبت «یا زهرا»

برگرد که توبه‌ات قبول است، قبول

با اینکه شکسته ای دل زینب را

طبعم به ولای آن دو لبخند

شد نغمه سرای آن دو لبخند

مانده است هنوز بر لب طف

تأثیر صفای آن دو لبخند