چون عقیله‌یْ دوده‌ی آل مناف

دخت زهرا، بانوی سرّ عفاف

مظهر بانوی کبرای حجیز

مریم او را دایه و هاجر، کنیز

بود، زینب را دو مه‌سیما پسر

کز فروزان‌چهر، هر یک چون قمر

هر دو از رخشندگی، بدری تمام

وز دو گیسو، لیله‌القدری تمام

زینب آمد دست طفلانش به دست

کز تواَم با آن‌چه‌ام در دست، هست

این دو از بهر فدا آماده‌اند

دو غلام تو، نه خواهر‌زاده‌اند

دید چون زینب به دشت نینوا

مانده بی یاور، حسینش از جفا

کرد بهر یاری‌اش، آن ممتحن

هر دو طفل خویش را در بر، کفن

نام نیکوشان «محمّد» بود و «عون»

مثلشان دیگر ندیده چشم کون

جدّ ایشان، جعفر طیّار بود

مام، دخت حیدر کرّار بود

دید زینب، دختر میر عرب

یکّه و تنهاست، شاه تشنه‌لب

در صدف پرورده دو یکتاگهر

دو گهر از جان پاک، ارزنده‌تر

چون به «ذات‌العرق»، شه کردی نزول

یافت بر حضرت، یکی نامه وصول

نامه از عبداللَّه بن جعفر است

آن که بر زینب، گرامی‌شوهر است

در شهادت، قرعه‌ی دیگر زدند

قرعه با نام بنی‌جعفر زدند

شد «محمّد» پور عبداللَّه بلند

تاخت در میدان جان‌بازی سمند

باز سینای دلم را طورهاست

باز در نای وجودم، شورهاست

کیست کاین‌سان در تکلّم با من است؟

با من است این یار پنهان، یا من است؟

باز یاد آمد مرا، ای اهل دین!

از «غلام ترک» زین‌العابدین

او که شمع محفل اهل ولاست

هر دل پاکی به یادش، کربلاست