آنجا که عاشقی است همیشه فضای ماست

در مرغزار دربه دری ردپای ماست

وقتی که نان سفرۀ ما از محبت است

صدها هزار حاتم طائی گدای ماست

دین و طریقت همه انبیا علی است

ای مدعی بدان تو که این ادعای ماست

در پنجۀ داغ، قد کمانی شده است

نامی که به صبر، جاودانی شده است

چشمش که به آب می‌خورد، می‌بارد

چون ابر بهار ناگهانی شده است

ای داده ز دست، یاور خود را

وز دست نداده باور خود را

ای برده به ساحل یقین از موج

کشتیِّ به خون شناور خود را

مدینه! کاروانی سوی تو، با شیون آوردم

ره آوردم بود اشکی، که دامن دامن آوردم

مدینه! در به رویم وا مکن چون یک جهان ماتم

نیاورد ارمغان با خود کسی، تنها من آوردم

مفتاح غزل‌های به بن‌بست رسیده!

این شعر، مرا باز به سمت تو کشیده

زینب چه دلی داشت که با آن لب عطشان

از کوفه به دنبال تو تا شام دویده

آماده باش! مقصد ما در سفر یکی است

سرهایمان جداست، ولی بال و پر یکی است

اینها برای کشتن ما صف کشیده‌اند

از هر کجای دشت بپرسی خبر یکی است

شیرزن قافلۀ اهل بیت

عالمه‌ی عاقلۀ اهل بیت

خیز و بیاشوب شب شهر را

پر ز علی کن نفس دهر را

هر شعر می‌گویم فقط یک مشت تمجید است

در صحت اشعار من بسیار تردید است

این بار می‌خواهم روایت واقعی باشد

در هالۀ ابهام، شاعر رو به تهدید است

بر پشتِ من نشسته طرح سیاه خنجر

بی‌شک تحمل آن سخت است بی‌برادر

خورشید تاب ماندن در کربلا ندارد

چون کوفیان شکستند آیینه‌های باور

ای بهار نینوا در فصل جوش

ای گل خون پیشۀ آتش‌فروش

گوییا خون بشارت بر تو ریخت

اشک زینب در اسارت بر تو ریخت