آسمان حالت سرخ‌‌ـ‌آبی دلبازی داشت

باز در سینۀ خود قصۀ پروازی داشت

از سواری که لبش تشنۀ زیبایی بود 

و غزالی که پر از حس غزل‌بازی،  داشت‌ -

هفت آسمان حجاب شد و پرده را کشید

اما تمام حادثه را مادر تو دید

وقتی غریب دید تو را باورش نشد 

هی چند بار دست به چشمان خود کشید

عشق را بین که علمدارترین می‌آید اشک را بین که گهربارترین می‌آید

شد شریک غم ایام حسینش زینب عشق را مَحرم و غمخوارترین می‌آید

آنکه نام از طرف خالق اعظم دارد مدح و تمجید ز پیغمبر اکرم دارد

کیست جز حضرت زینب که سرا پرده او حاجبی پاک، چنان حضرت مریم دارد

فکر بِکرم چو زِ هَر دایره پرهیز کند روی‌گردان نظر از هر غم ناچیز کند

گوش دل راز مگو بشنود از پردۀ غیب تا چه مقدار کسی گوش دلی تیز کند

نی، ناله کرد و باز ترنم، شروع شد

فصل هبوط آدم و گندم، شروع شد

دریای بی کران شهادت، که موج زد

توفان نوح بود و تلاطم شروع شد

از هولِ شنیده‌های خود لرزیدیم

دیدی تو هر آنچه را که ما ... نشنیدیم!

ما ابرِ سترونیم و در سوگِ حسین

تنها دو سه روز بی‌صدا باریدیم

ماه محرم است و دلم باغ پرپر است

در چشم من، دوباره غمی سایه گستر است

ماه محرم است و دو چشم غریب من

با داغ بی بدیل تو ای سرخ! همسر است

باز دل را نوبت بیماری­ است                                    

ای پرستاران زمان یاری ا­ست

جستجویی از گرفتاران کنید                                  

پرسشی از حال بیماران کنید

پس ز جان بر خواهر استقبال کرد                                       

تا رخش بوسد، الف را دال کرد

همچو جان خود در آغوشش کشید                           

این سخن آهسته بر گوشش کشید: