سیزده آیینه می‌رویید از تابیدنش

غنچه می‌شد آسمان، در لحظۀ خندیدنش

گونه‌های خشک او وقت وداعِ با عمو

جرعه‌جرعه تشنگی نوشید از بوسیدنش

ز فرط شوق، شد آن خسته، مرتعش بدنش

شرار عشق خدا، شعله زد به جان و تنش

میان معرکه آن سرو بوستان حسن

شکفته بهر رجز گشت، غنچۀ دهنش

اگر چه لعل تو، آب و تن تو، تاب ندارد

دلت هوای دگر، غیر روی باب ندارد

تو آن نه‌ای که جواب عموی خویش نگویی

لَبت ز بی‌رَمَقی، نیروی جواب ندارد

«این پسر کیست؟ که گل صورت از او دزدیده است

سیزده بار زمین، دور قدش گردیده است»[i]

وقت میدان شدنش، کاش حسن آن ‌جا بود!

تا ببیند چه گلی، در چمنش، روییده است

این گُلِ تَر ز چه باغی است؟ که لب خشکیده‌ است

نوشکفته است و به هر غنچه، لبش خندیده است

روبه‌رو هم‌چو دو مصراع، دو ابرویش بین

شاه‌بیت است و حق از شعر حَسن، بگْزیده است

کیست ماهی که چنین چهره برافروخته است؟

وز عطش بر لب دریا، جگرش سوخته است

سیزده ساله جوانی است که در عرصۀ عشق

قامت افروخته و چهره برافروخته است

بس که میدان رفتن تو، بر عمویت مشکل است

دست‌یابیّ تو، بر این آرزویت مشکل است

دیگر از هجران مگو، ای یادگار مجتبی!

بر مشام جان، فراق عطر و بویت مشکل است

چون در صف مصاف ز الطاف داوری

شد نوبت قتال به سادات جعفری

زینب دو نوجوان عزیزش به پیش خوانْد

گفتا که بر شماست، مرا حقّ مادری

دو طفل من که بُوَد نورس و جوان، هر دو

به راه شوق تو گردیده جان‌فشان، هر دو

برای کشته شدن از تو اذن می‌خواهند

نثار خاک درت کرده نقد جان، هر دو

زینب گرفت دستِ دو فرزندِ نازنین

می‌سود روی خویش، به پای امام دین

گفت: ای فدای اکبر تو، جان صد چو آن!

گفت: ای فدای اصغر تو، جان صد چو این!

رسد از حدیقۀ زینبی، ز دو عندلیب این صلا

سرگل سلامت اگر شود، پر بلبلان سپر بلا

دو پسر به قامتشان کفن، دو سمن، دو یاس، دو یاسمن

به مثال نقرۀ خام، تن،  که طلاست طینتشان، طلا

سلام باد به «عابس»، به حُسن عادت او!

که بود عشق خدا، سرخط سیادت او

به خاندان علی، خاندان او، عاشق

ز جان‌نثاری او، جلوه‌گر، ارادت او