سلام ما به حسین و به پاره‌ی جگرش!

که پاره شد جگرش، از شهادت پسرش

به خُلق ‌و‌ خو، علی آیینه‌ی پیمبر بود

صدف علیّ و به فضل و ادب، علی گهرش

ز بس دارم به ‌دل شوق سر کوی علی ‌اکبر

دهم جان از صبا، گر بشْنوم بوی علی ‌اکبر

به یاد کاکل مشگین و گیسوی پریشانش

دلی دارم ز غم، آشفته، چون موی علی ‌اکبر

آه از دمی که غرقه به خون در برابرش!

افتاده دید، قامت زیبای اکبرش

یک‌ جا به ‌خاک خفته، جوانان مهوشش

یک ‌سو به‌ خون تپیده، علم‌دار لشگرش

هر زمان دل یاد از شه‌زاده اکبر می‌کند

هم‌چو لیلا در عزایش، خاک بر سر می‌کند

بانگ مادر مادر لیلاست می‌آید به گوش

کز غم شه‌زاده اکبر، اکبر اکبر می‌کند

گریه کردم به تو و از تو، نوایی نرسید

هر چه گفتم: پسرم! هیچ صدایی نرسید

بوسه دادم به لبت تا که لبی بگْشایی

از لب غرق به خون تو، نوایی نرسید

اکبرا! داغ تو دانی که چها با دل کرد؟

عمر کو؟ تا بتوان چون تو گلی حاصل کرد

خوش‌نهالی به بسی سعی به بار آوردم

چه کنم؟ داس جفا، سعی مرا باطل کرد

در شکنج زلف جانان، پیچ و تاب من تویی

ماه کوچک، در طواف آفتاب من تویی

شرط ایثار و وفا، هرگز به سنّ و سال نیست

کودک شش‌ماهه‌ی من! هم‌رکاب من تویی

حسین از کینه‌ی عدوان، چو آمد تنگ، میدانش

نمانْد از یاوران یک تن که سازد جان به قربانش

نه عون و جعفر و عبّاس باقی مانْد و نه قاسم

نه فرزندش علی ‌اکبر که طلعت، ماه تابانش

چو شد حسین به صحرای کربلا، وطنش

ز باد حادثه یک‌باره شد خزان، چمنش

در آن ریاض چمن، داشت سروِ نسترنی

فلک ز پای درآورْد سروِ نسترنش

اصغر چو خشک شد ز عطش، شیر مادرش

پژمرد هم‌چو برگ خزان، روی انورش

اختر‌فشان ز دیده چو شد مامش از عطش

شد زرد، آفتاب و سیه گشت، اخترش

شه چو آمد ز لب تشنه‌ی اصغر، یادش

رفت از سوز عطش تا به فلک، فریادش

بند قنداقه‌ی اصغر به سر دست گرفت

تا چو مرغان کند از بند قفس، آزادش

ترکیب آفتاب و عطش تا اجل رسید

ترجیع ناله‌ها، به گلوی غزل رسید

پیغمبر است این که عمامه به سر گذاشت

از آسمان گرفته قمر را بغل رسید