شبی که دیدۀ خود، پُر‌ ستاره می‌کردم

برای غربت دل، فکر چاره می‌کردم

به دانه‌های چو تسبیحِ اشک در دستم

برای آمدنت، استخاره می‌کردم

روی تو را به چشم دل، از سرِ دار دیده‌ام

جانب مکّه پر زند، جان به لب رسیده‌ام

حُرمت جان شکسته‌ام، در دل خون نشسته‌ام

تا که به دست بسته‌ام، بار غمت کشیده‌ام

سلام ایزد ‌منّان، سلام جبرائیل

سلام شاه شهیدان، به مسلم بن عقیل!

به آن نیابت عظمای «سیّد‌الشّهدا»!

به آن جلالِ خدایی، به آن جمالِ جمیل!

عشقت آخر بدنم را به سرِ دار کشید

تن پاکم به سوی کوچه و بازار کشید

تار گیسوی تو بر‌بست دو دستم بر پشت

تا که آخر به سوی مجلس اغیار کشید

گر بر سرِ دارم، خبر از یار بیارید

بر کشتۀ من، جانِ دگر بار بیارید

آرید اگر مژده از آن نرگس بیمار

بهر دل بیمار، پرستار بیارید

هر چند، خشک و تشنه به مقصد رسیده بود

صد ابر از نگاه تَرَش، سر کشیده بود

کوهی که در مدینه به وقت جوانی‌اش

از آبشارِ صحبت مولا‌، چشیده بود

کارش، میان معرکه، بالا گرفته بود

شمشیر را به شیوۀ مولا گرفته بود

تنها میان مردمِ بیعت‌فروشِ شهر

انبوه کینه، دور و برش را گرفته بود

آنان که در طریق وفایش، قدم زدند

پا بر سرِ کلاه کی و جام جم زدند

مردان حق که فانی مطلق به حق شدند

از عرصۀ حدوث، قَدم تا قِدم زدند

از مکّه چون به عزم سفر، بست بار خویش

لبیّک گفت، دعوت پروردگار خویش

از شوق وصل دوست، سر از پا نمی‌شناخت

آن‌سان که داده بود ز کف، اختیار خویش

بر روی دست، اصغر خود را گرفت و گفت

در پیشِ تیرِ حادثه با کردگار خویش:

در‌ای کاروانی سخت با سوز و گداز آید

چو آه آتشینی کز دل پُر‌ غصّه باز آید

گمانم کاروانی از وطن آواره گردیده

که آواز جرس، با ناله‌های جان‌گداز آید

نسیمی می‌وزد غمناک از صحرا به محمل‌ها

که یک‌سر آل طه را، فتاده غصّه در دل‌ها

شتابان سوی قربان‌گاه عازم، عاشقان حق

ز بهر قتلشان از کین، کمر بستند باطل‌ها

رهروانی که ز جان، در طلب جانانند

در سر کوی شهادت، همه سرگردانند

تو مپندار که در راه وفا درمانند

دردمندان غم عشق که بی‌درمانند