ناله‌ها تا گنبد مینا رسید

                        تا به مقتل، دختر زهرا رسید

وآن اسیران را چو بر مقتل، عبور

                        اوفتادی، گوییا شد نفخ صور

آه! از آن ساعت که با چشمان تر

                        شد سکینه بر سر جسم پدر

دید جسمی اوفتاده روی خاک

                        قطعه‌قطعه، پاره‌پاره، چاک‌چاک

زینب! ای شیرازۀ امّ‌الکتاب

                        ای به کام تو، زبان بوتراب

ای بیانت، سر‌به‌سر توفان خشم

                        نوح می‌دوزد به توفان تو چشم

بانو! ای احیاگر نام حسین

                        نینوایی‌نایِ پیغام حسین

ثبت، نامِ لاله‌ها در باغ توست

                        سینۀ آلاله‌ها پُر‌داغ توست

زینب، آن سرو گلستان رسول

                        دختر خیر‌النّسا، زهرا، بتول

زینب، آن شیر‌ین‌کلام بوتراب

                                 در بلاغت، معنی امّ‌الکتاب

مثنویّ من که رخشان‌کوکب است

از عنایت‌های خاص «زینب» است

زینب کبری، مِهین‌مشکات نور

                        عالمی روشن ز نورش هم‌چو طور

چون ز پا افتاد شه در راه عشق

پس به سر پیمود ره، آن شاه عشق

خولی آن سر را که پُر ز اسرار بود

با  سر اندر جست‌وجوی یار بود،

روز عاشورا گذشت و شب رسید

                        مهر و مه را جان ز تب بر لب رسید

ماه را دادند آن بداختران

                        گردش وارونه در چرخ سنان

باز آهم، آتشی افروخته

                        در تنور غم، دلم را سوخته

آن شنیدم خولی بیدادگر

                        داشت با خود، رأس نور دادگر

در دل شب کرد بر کوفه ورود

                        وندر آن دم، قصر را در، بسته بود

لاجَرَم، «سر» را به سوی خانه بُرد

                        بُرد و بر کنج تنور آن را سپرد

شد چو خورشید امامت در حجاب

                        سر برآوردند خفّاشان ز خواب

سوی خرگاه امامت تاختند

                        کافران، دیر از حرم نشناختند

دشت پُر بود آن شب از دل‌واپسی

                        اشک بود و آه بود و بی‌کسی

در میان خیمه‌های سوخته

                        دختری با دست و پای سوخته