ساقیا‍! ساغر ز می، لبریز کن

                        آتشم را در محبّت، تیز کن

تا بگویم شرح استغراق را

                        تا کنم پُر‌خون، دل عشّاق را

با جمالی برتر از خورشید و ماه

                        آمد و بوسید خاک پای شاه

گفت: من سیر آمدم از زندگی

                        نیستم در دل، دگر تابندگی

این شنیدی در مسیر کربلا

                        خطّ سِیر «البلاءُ للولا»

سرور دین، قبله‌ی اهل نیاز

                        رفت چشمش، لحظه‌ای در خواب ناز

اکبر، آن آیینه‌ی روی نبی

                        خَلق و خُلق و منطقش، خوی نبی

در میان عاشقان افراخت قد

                        چون ز قرآن، «قل هُو الله اَحَد»

داستانی با تو گویم، گوش دار

                        بشْنو از من، وصف خطّ و خال یار

تا که آگاهت از آن دلبر کنم

                        مستت از این باده تا محشر کنم

پیر کنعان شد به هجران مبتلا

                        لیک یوسف را ندید اندر بلا

ای دریغ! از یوسف شاه شهید

                        کاو به نزد باب خود در خون تپید

اکبر آمد با رخ افروخته

                        خرمن آزادگان را سوخته

ماه رویش کرده از غیرت، عرق

                        هم‌چو شبنم، صبح‌دم بر گل‌ورق

آل هاشم، جمله دل‌تنگ از فراق

                        بهر جان‌بازی سراپا اشتیاق

اکبر آمد با قد افراخته

                        سایبان گل ز سنبل ساخته

تا ز کوی عشق، بوی جان شنفت

                        کعبه‌ی عشّاق، ترک کعبه گفت

رخت بربست از حرم، میر ولا

                        تا بمانَد کعبه را حرمت به جا

عشق اکبر در دلم شد جلوه‌گر

                        اینک از آهم بسوزد خشک و تر

یک دمی از عشق او گر دم زنم

                        عالمی زآن دم زدن بر هم زنم

آمد از خرگه برون، خورشیدوار

                        نوجوان شه‌زاده‌ی والا‌تبار

قامتی زیبا چو سرو افراخته

                        عنبرین‌گیسو به دوش انداخته

چون ز فرق اکبر اندر کارزار

                        معنی «شقّ‌القمر» شد آشکار

ارغوانی گشت مشکین‌سنبلش

                        ریخت روی نرگس و برگ گلش