ای قیامت‌قامتانِ نقشِ خاک!
ای بدن‌های شریف چاک‌چاک!
عرشیان! بر فرش هامون خفته‌اید؟
اختران! در قلزم خون خفته‌اید؟
خوش بتاب، ای انجم گیتی‌فروز!
کربلا را ساز روشن‌تر ز روز
خوش بتاب، ای مه! تو بر دامان خاک
خاک را کن از فروغت، تاب‌ناک
آه! اندر کربلا، ای دوستان!
شد بهار دین مبدّل بر خزان
گلشن نوباوۀ ختمی‌مآب
سر‌به‌سر گردید خشک از قحط آب
عصر عاشورا که کم‌کم آفتاب
نور خود بگْرفت از روی تراب
تیرگی شد حکم‌فرما در فضا
چون لباس ماتم اهل عزا
از زمین برچید دامن، آفتاب
شد درون پردۀ شب در حجاب
در سکوت شب چو نالۀ دردمند
بود آوای شب‌آویزی بلند
شاه دین از تیغ کین چون شد شهید
قرص خور بگْرفت و خون ز انجم چکید
بانگ شیون از ملائک شد بلند
غلغله در عالم امکان فکند
خواهم اکنون، ای گروه راستان!
گویم از شام غریبان، داستان
ز اهل بیت و خیمه‌های سوخته
نی در آن شمع و چراغ افروخته
چون ز کار قتل شه پرداختند
سوی خرگاهش به غارت تاختند
حمله بردند از سر خیره‌سری
جُسته سبقت هر یکی بر دیگری،
ذوالجناح آن رفرف معراج عشق
بر سر از نور نبوّت، تاج عشق
چون هما از تیر، شه‌پر کرده باز
پرفشان آمد سوی شاه حجاز
گشته در امواج ظلمت، آشکار
ذوالجناحی بی‌لگام و بی‌سوار
ذوالجناحی، شیهه‌هایش دردناک
کاکلش، خونین و قلبش، چاک‌چاک
شد به پا در کربلا، توفان عشق
چون به پایان برد شه، پیمان عشق
منخسف گردید قرص آفتاب
تا ز پای شاه خالی شد رکاب
از خروش اسب شاهنشاه عشق
زلزله افتاد در خرگاه عشق
بانوان از خیمه، بیرون ریختند
در زمان، شور نشور انگیختند
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
