دوستان! این داستان دیگر است

                        نیست کوچک، داستان اکبر است

عقل، مجنون خود در این صحراستی

                        داستان زاده‌ی لیلاستی

در یم دشت بلا، شاه شهید

                        داشت در درج حیا، دُرّی سفید

اختری تابنده از برج جلال

                        بدری امّا بود در صورت، هلال

جرعه‌ای در نزد شط بر تشنه، آب         کس نمی‌داند ثوابش را حساب

خاصه بر طفلی که باشد شیرخوار         مادرش بی‌صبر و خواهر بی‌قرار

آه! از آن ساعت که طفل تشنه‌لب         لب گشود از خنده در اوج طلب

بلبلان چَه‌چَه ز ماتم می‌زنند         روز و شب از کربلا، دم می‌زنند

«دُرّه‌التّاج» گرامی‌گوهران         آن سبک، در وزن و در قیمت، گران

«اَرفعُ المِقدار مِن کُلََّ الرّفیع»         «الشّفیعِ بن الشّفیعِ بن الشّفیع»

ای که گرفتی به دوش، بار غم و بار عشق!

باز بیا سر کنیم، قصّۀ گلزار عشق

قصّه شنیدم که دوش، تشنه‌لبی گل‌فروش

بُرد گلی سبزپوش، هدیه به بازار عشق

بوستانِ لاله‌رویانِ حجیز

شد ز تاراج خزان، چون برگ‌ریز

کوفیان بستند بار قافله

بانوان را شد به گردون، غلغله

کاروان بر ماه خود، دل بسته بود

                        خصم، بهر کوچ، محمل بسته بود

جان هر یک بارها می‌شد فدا

                        تا از آن خونین‌بدن گردد جدا

ساربان زد چون که بانگ «الرّحیل»

                        عشق، خود آن کاروان را شد دلیل

چون سواری، نوبت بانو رسید

                        جامۀ صبر و شکیبایی درید

بر یتیمان حسین از یاوری

                        کرد زینب، التفات مادری

دیده را از اشک خونین، پاک کرد

                        درد خود را در دل خود، خاک کرد

ای به خون غلتان، شهنشاه جلیل!

                        خیز از جا کآمد ایّام رحیل

کاروان اینک بُوَد عازم به شام

                        بهر ساز و برگ ما بنْما قیام

چون که افتادند آل‌اللَّه به راه

                        راهشان افتاد اندر قتلگاه

ز اشتران، خود را به زیر انداختند

                        شور رستاخیز بر پا ساختند