دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید

شمیم توست که با آب و تاب می‌آید

به صبح دولت من آسمان خورد غبطه

که نیمه شب به برم آفتاب می‌آید

آب دیدم، کام عطشان توام آمد به یاد

دیدم آتش، لعل سوزان توام آمد به یاد

دوختم بر آسمان پر ستاره، چشم خویش

بر بدن، زخم فراوان توام آمد به یاد

آمد آن روزی که داور جلوه‌ای دیگر کُند

جلوه‌ای کز جلوه‌های دیگرش بهتر کُند

نور افشاند جمال خویش را ظاهر کُند

وز جمال خویشتن، عالم فروزان تر کُند

مه شب کند هماره به چرخ برین طلوع 

در روز کس ندیده کند بر زمین طلوع‏ 

من دیده‌‏ام ولیک که اندر زمین مهی 

چون آفتاب کرده به روزی چنین طلوع‏ 

صبا! برو به نجف، نزد بوتراب امشب

بگو بیا سوی شام از ره ثواب امشب

که گرد ماه ولا، انجم هدایت دین

به خواب رفته و لب­ تشنه بهر آب امشب

یم فضل و عفاف و زهد و عصمت گوهر آورده

مه تابندۀ برج ولایت اختر آورده

نهال آرزوی یوسف زهرا بر آورده

عروس فاطمه امشب علیّ اصغر آورده

کربلا بود و شب عاشور بود

                        صحبت از ایثار و عشق و شور بود

لیلۀ از خویش گردیدن جدا

                        لیله‌ی پرواز کردن تا خدا

آفتاب! ای آفتاب! ای آفتاب!

                        سر فرو بر در افق، دیگر متاب

ای زمین! ای آسمان! نابود شو

                        ای چراغ آفرینش! دود شو

زینب، آن خاتون با عزّ و جلال

                        قافله‌سالار دشت پُرملال

چون به سوی قتلگه راهش فتاد

                        در دو گیتی شعله از آهش فتاد

آن زمان کز ظلمِ آن بی‌دین‌سپاه

                        شد عبور اهل بیت از قتلگاه

گر بپرسم:‌ زینب بی‌دل چه دید؟

                        گفت خواهی: پیکر شاه شهید

از محرّم چون شب عاشور شد

                        نینوای عاشقان، پُرشور شد

آفرینش بُد ز ماهی تا به ماه

                        جملگی مبهوت بر احوال شاه

«ایّها السّاقی! اَدِر کأس‌الولا»

                        تا بگویم داستان کربلا

بازگویم داستان عاشقی

                        لب فروبندم ز ذکر مابقی