ای که در گل‌خانۀ عصمت، گل یکتاستی!

در گلستان ولایت، زینت گل‌هاستی

در عفاف و در حیا و در صبوری، راستی

به ز مریم، به ز ساره، بهتر از حوّاستی

آمد امشب آفتاب دیگری

روشن از او گشت ماه و مشتری

چرخ عصمت را عیان شد اختری

جلوه‌گر از نام او هر دفتری

نوگل گلزار احمد آمده

زینب آل محمّد آمده

محرّم، ماه بیداری ز خواب است

زمان شور و وقت انقلاب است

محرّم، ماه بت‌ها را شکستن

ز جا برخاستن، در خون نشستن

توسن عشق و شهادت را به همّت زین کنم

تا ابد محکم به عالم، پایه‌های دین کنم

کاخ بیداد و ستم را واژگون خواهم نمود

گلشن اسلام را با خون خود رنگین کنم

باز در دشت بلا با چشم گریان آمدم

خود نه تنها بلکه با جمعی پریشان آمدم

ای حسین من! ز جا برخیز و حال من ببین

زینبم کز شام و کوفه دیده گریان آمدم

این جهان با همۀ نقش و نما می‌گذرد

محنت و شادی این کهنه‌سرا می‌گذرد

چرخ با این عظمت، عاقبتش نیست «بقا»

جلوۀ شمس و قمر سوی «فنا» می‌گذرد

کربلا مرکز دل‌های کباب است هنوز

گوییا بهر حرم، مانع آب است هنوز

شیعه در سوگ جگرگوشۀ زهرا و علی

چشمش از اشک روان، رشک سحاب است هنوز

مه سپهر وفا آفتاب امّ بنین

حسین روی و علی صولت و حسن آیین

جبین ز صدمۀ آهن چو مصحف پامال

بدن ز تیر شده بال جبرئیل امین

ز آب با جگر تشنه شست سقّا دست

کشید پا و نداد عاقبت به دریا دست

وجود او سپر مشک بود و بیم نداشت

از اینکه چشم دهد یا که سر دهد یا دست

سلام باد به چشم و به دست و بازویش

درود باد به ماه جمال دلجویش

ز معجز نبوی ارث می‌برد چشمش

به ذوالفقار علی رفته تیغ ابرویش

طفل دل، ‌شوریدگی از سر گرفت         ذیل دامان علی‌اصغر گرفت

وه! چه اصغر؟ کاینات او را طفیل         وه! چه اصغر؟ ممکنات او را به ذیل

شد چو خرگاه امامت، چون صدف         خالی از دُرهای دریای شرف

شاه دین را گوهری بهر نثار         جز دُر غلتان نمانْد اندر کنار