نام تو، یا حسین! بُوَد بر زبان من
مهر تو، داغ قلب من و مُهر جان من
عمری است ریزه‌خوار سر سفرۀ توام
از خوان نعمت تو بُوَد آب و نان من
دل در چه کار آید اگر نیست جای دوست؟
خواهم دلی که شد به جهان آشنای دوست
این سر بُوَد چو بار گرانی به دوش تن
با جان اگر فدا نشود در رضای دوست
به اهل ذکر بگو، مجلس دعا این‌جاست[1]
سعادت ار طلبی، راه و ره‌نما این‌جاست
برای حاجت خود رو مکن به بیگانه
بیا به بزم محبّت که آشنا این‌جاست
این فلک تا کی ستم بر جان مظلومان کند؟
آشیان بی‌گناهان را چرا ویران کند؟
از چه فرزندان مسلم را به صد آوارگی
گاه در صحرا کشاند، گاه در زندان کند؟
رقیّه، دختر شاه شهیدان
ز هجران پدر شد دیده گریان
صدای گریه‌اش در آن دل شب
شرر زد بر دل و بر جان زینب
به امّید پدر، یک شب به شهر شام خوابیدم
که شاید بینم اندر خواب، رخسار پدر؛ دیدم
مرا جا داد در آغوش مهرش از سرِ یاری
گه او بوسید رخسارم، منش گه چهره بوسیدم
پدر جان! یک شبی در راه شام از ناقه افتادم
هر آن چه ناله کردم، هیچ کس نشنید فریادم
پدر جان! کاروان بگذشت و من تنها در آن صحرا
چو دیدم خویش را از ترس، سر بر خاک بنهادم
دختری در آرزوی دیدن روی پدر
یک شبی در گوشه‌ی ویرانه‌ای خوابیده بود
ناگهان از خواب جَست و انقلابی شد پدید
گوییا در خواب، آن دختر، پدر را دیده بود
امشب دگر این دیدۀ من آب ندارد
آرام و قرار این دل بیتاب ندارد
مرغ دل من در قفس سینۀ سوزان
چون مرغ شباهنگ دگر خواب ندارد
بس خون دل از دیده فشاندم که دو چشمم
چون چشمۀ خشکیده دگر آب ندارد
مژده! ای عمّه! که امشب پدرم آمده است
سرور تشنه‌لبان، تاج سرم آمده است
کشتۀ راه خدا، تشنه لب کرببلا
خوب شد، عمّه! که نور بصرم آمده است
شبه پیغمبر، علی از صدر زین افتاده است
اکبر گلگون بدن، روی زمین افتاده است
با نوای دلخراشی زد صدا: بابا! بیا
سبط خاتم را ز انگشتر، نگین افتاده است
جان خواهر به فدای سر تو!
بی سر افتاده چرا پیکر تو؟
بعد تو ای شه بی‌غسل و کفن!
چه کند خواهر غم‌پرور تو؟
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
