بهشت در خیمه‌ای کوچک به دست سید الشهدا (ع) برای برترین‌های شهدا نمایان شده بود. همه مبهوت جایگاه‎‌های خویش در فردوس اعلی؛ اما ... اما کسی به تمام باغ‌ها و کاخ‌ها بی اعتنا بود و تنها به برادرش (ع) خیره شده بود.

ای کاش می‌شد برای ورود به محرم مقدمه چید! ای کاش ظهر عاشورا را می‌شد در قالب زمان منبسط کرد. برای من و تو خیلی‌ها این کار را کردند. روضه‌های چند ساعت را منبسط می‌کنند برای ده شب. گاهی دو ماه... گاهی کل سال! ولی تمام این‌ها تنها چند ساعت بود... بدون مقدمه! بدون سخنرانی که قبلش کم کم دلت را آماده کند و آرام آرام بزند به صحرای کربلا... صحرای کربلا!

«غروب»، «جمعه» و «دلتنگی» وابستگی خاصی به یکدیگر دارند. مهم نیست چه کاری انجام می‌دهی یا کجا هستی، وقتی جمعه می‌آید و زمان غروبش نزدیک می‌شود دلت شروع می‌کند به گرفتن.

در روایت‌هایى که از معصومین علیه السلام به ما رسیده سرزمین کربلا جایگاه و اهمیت خاصى دارد و از آن با احترام خاصى یاد شده‏ است.

در مقالۀ منحصر به فردی که در پیش رو دارید نویسنده پس از اشاره به روایت‌هاى یاد شده، تلاش کرده است که با ریشه ‏یابى لغت «کربلا» و یافتن معادل‌هاى آن در زبانهاى شرق باستان، جایگاه تاریخى این سرزمین را نشان دهد.

صبح زود با نجف و مرقد امیرالمؤمنین (ع)  به این امید خداحافظی کرده بودیم که رهسپار کربلای سیدالشهدا (ع) هستیم، پس از ساعتی طی مسافت به منطقه مسیّب رسیدیم که از دو جهت با اهمیت است یکی اینکه دو طفلان جناب مسلم محمد و ابراهیم  که مظلومانه شهید شدند، در آن دفن‌اند و دیگر آنکه مسیب نوید ورود به کربلا است اما مقداری که از مسیب به سمت کربلا حرکت کردیم خبردار شدیم:

سلام بر خون خدا!
 ای کربلا! می‌دانم تو هم مثل ما منتظری! منتظر منتقم خون حسین (ع)!