ما هنوز درد یتیمی داریم. کاسه‌ شیر که امشب به دردتان نمی‌خورد؛ اما تا دلتان بخواهد کاسه کاسه اشک داریم برای غربتتان. برای دردهای سرتان که ابن‌ملجم کم‌ترین آن‌ها را وارد کرد.

ما اسم شما را همه‌جا دنبال خود می‌کشیم، تا پایان دنیا.

امشب عالمی را داغدار خودکرده‌اید.

امشب انگار غم‌انگیزترین و عجیب‌ترین شب دنیاست.

خداحافظ پدر عالم!

این روزها ، همه از رمضان حرف می‌زنند و من ... بغض گلویم را آن‌چنان روزه‌دار! می‌کند که حتی یک قطره آب از آن پایین نمی‌رود .....

فکرش را بکن هم‌چنین روزی باشد، برای عرض تسلیت، از باب عبدالله (ع) داخل صحن عثمان (ع) شوی؛ درست مقابل ورودی جعفر(ع) بایستی و به مادر عباس (ع) سلام دهی!

تمام لغت‌نامه‌ها را گشته‌ام، یک‌به‌یک صفحاتش را با دقت ورق زده‌ام اما این‌ها هم درست ننوشته‌اند.

چراغ‌ها را خاموش کرده‌اند. مجلس حال و هوا‌ی عجیبی پیدا کرده است. روضه‌خوان امشب انگار دلش را کناری جا گذاشته است...

همان هنگام که زهر کینه قلبتان را شرحه شرحه کرد و همان زمانه که قلم و دوات خواستید و درست همان لحظه‌هایی که اجر رسالت را معرفی می‌کردید، عده‌ای درحال تهیه و تدارک زهری بودند تا بعد از شما  کار اسلام را یک‌سره کنند.

رسول رحمت (ص)، اهل بیت خود را در میان امتش نهاد و از آنان چیزی جز مودت آن‌ گرامیان  را نخواست؛ آنان حجج الهی بودند که اقامه شدند و امت پیامبر در مورد شان مورد آزمون قرار گرفتند.

 آزمون اول پس از وفات رحمت عالمیان...

پای‌ها پرآبله و زخم‌ها سوزان، جگرها سوزان، دیده‌ها سوزان و قلب امامی جوان ، وارث داغی سوزان است. زمین و زمان مرثیه‌خوان داغی بزرگ گشته و چشم روزگار به خون نشسته...

بارها و بارها از پیامبر (ص) شنیده بودند. نیک می‌دانستند چه می­‌کنند و چه بیراهه­‌ای را برگزیده‌اند. حسین بن علی بن ابیطالب (ع) را می­‌شناختند.
  «قال سید الکونین     حسین منی و انا من حسین»

قطرات اشکِ مشک همچون سیل به زمین می‌ریخت، آخرین قطره‌ها...

فاطمه (س) بود که با جرعه آبی به استقبال فرزندش می‌رفت …