می خواهیم از یک ذی الحجه تا عصر عاشورای حسینی باهم قرار بگذاریم...
چهل روز زیارت عاشورا و سلام به ارباب
به همدیگر یادآوری می کنیم
به امید ظهور حضرت حجت

زیارت اربعین از اعمال مهم و وِیژه شیعیان است که هر ساله شیعیان زیادی به صورت پیاده به سوی کربلا برای زیارت امام حسین (ع) می روند. این سنت از قدیم الایام درمیان شیعیان مرسوم بوده است. علمای شیعه هم به این امر اهتمام ویژه ورزیده اند.

این مقاله قسمتی از پرونده «تاریخ زیارت امام حسین (ع)» است.

در داستان کربلا آمده است که امام حسین (ع) و اصحاب، بارها و بارها به سمت دشمن حمله کردند و آنقدر دشمنان را کشتند تا شهید شدند. آیا این قضیه امکان‌پذیر است؟ آیا با وجود کثرت دشمن و تشنگی فراوان، می‌توان این داستان را پذیرفت؟

امام علی ‌بن موسی‌الرضا (ع) هشتمین امام شیعیان از سلاله پاک رسول خدا و هشتمین جانشین پیامبر مکرم اسلام است.

ایشان در سن 35 سالگی عهده‌دار مسئولیت امامت و رهبری شیعیان گردیدند و حیات ایشان مقارن بود با خلافت خلفای عباسی که سختی‌ها و رنج بسیاری را بر امام روا داشتنند و سرانجام مأمون عباسی ایشان را در سن 55 سالگی به شهادت رساند. در این نوشته به‌طور خلاصه، بعضی از ابعاد زندگانی آن حضرت را بررسی می‌نماییم.

حضرت علی بن موسی الرضا (ع) در دوران امامت‌شان در باب اهمیت عزاداری برای سیدالشهدا (ع) سخنان بسیاری بیان کردند و خود اهتمام زیادی در برپایی مجالس عزا داشتند. این اقدامات در امتداد همان فرهنگ عزاداری‌ بود که از زمان امام سجاد (ع) آغاز شده و در زمان‌های دیگر استمرار یافته بود.

امام رضا (ع) در دوران خود، با برپایی مجالس عزاداری و روضه خوانی در منزل خود، سعی در ترویج فرهنگ عزاداری و روضه خوانی برای امام حسین (ع) داشتند. ایشان با دعوت از دعبل به عنوان شاعر اهل بیت در یکی از مجالس خود، به تمجید ایشان پرداختند و از او خواستند روضه ای برای امام حسین (ع) بخوانند.

آرزوی قطعه‌ای از بهشت شدن را همیشه در دل داشت، در دل داشت و هیچ‌وقت به زبان نیاورد، دریغ که شنیده می‌شوند تمام ناگفته‌ها، اما ضامنی می‌خواست برای اثبات لیاقتش.

دم در، خادم­‌هایت مرا می‌­گردند.

چیزی نمی­‌یابند و آرام وارد می­‌شوم، تو هم بدی‌های دلم را به بزرگیت ببخش!

امام رضا درواقع با این شرط که در امور حکومتی دخالت نکند می‌خواست مخالفت خود را از این بیعت شوم علنی و آشکار سازد و ابطال حکومت بنی‌عباس را اعلان نماید و به همگان گوشزد کند که مقام خلافت از آن عباسیان نیست همان‌طور که از آن بنی‌امیه نبود و هر دو تنها غاصبان حقوق و ظالمان به پیامبر و اهل‌بیت مطهر ایشان‌اند.

در شام نیز آثار ناخشنودى پدیدار گشت تا آنجا که یزید از روى ناچارى به‌ظاهر خود را یکى از ناخشنودان از کشته شدن پسر دختر پیغمبر نشان داد و گناه را به گردن عبیدالله پسر زیاد افکند؛ اما واکنش حادثه در حجاز بیشتر از عراق بود. عبدالله پسر زبیر که از آغاز حکومت یزید خود را به مکه رسانیده بود و این شهر را پایگاه خویش ساخته بود.