دگر شد وقت آن ماتم که جای قدسیان گرید

دگر شد وقت آن ماتم که هرکس در جهان گرید

دگر شد وقت آن ماتم که شور از بحر برخیزد

دگر شد وقت آن ماتم که صحرا بی‌امان گرید

ای ناله ز جا خیز، که شد باز محرّم

ای گریه فرو ریز، که شد نوبت ماتم

ای مردمک، از اشک فرو ریختن آموز

در ماتم شاه شهدا، سرور عالم

خورشید دست بر سر و دستار می‌زند

خود را چو ذرّه بر در و دیوار می‌زند

خمیازه تازه ساز لب زخم جان ماست

هر عطسه‌ای که خنجر خون خوار می‌زند

روز قیامت است صباح عشور تو

ای تا صباح روز قیامت ظهور تو

ای روشنایی شجر وادی نجف

هر ریگ کربلا شده طوری ز نور تو

هر چند که غرق سوز و آه و دردیم

شب‌ها پی موج روضه‌ها می‌گردیم

ترس از غم طوفان بلا بی معنی است

چون رو به سفینه النجات آوردیم

شد عشق شما دلیل شیدایی من

یک قطرۀ اشک کل دارایی من

ای کاش بیایی و مرا دریابی

تاریکی قبر و اوج تنهایی من

غیر از غم تو در دل ناکام ندارم

مانند شب گریه، سرانجام ندارم

یک شب بطلب سر به ضریحت بگذارم

جز گوشۀ شش گوشه‌ات آرام ندارم

رکاب آهسته آهسته ترک خورد و نگین افتاد پر از یاقوت شد عالم، سوار از روی زین افتاد

دگرگون شد جهان، لرزید دنیا، زیر و رو شد خاک دمی که زینت دوش نبی روی زمین افتاد

کشتی شکست‌خوردۀ موج فرات‌ها ارکان‌ آسمان به تو دارد ثَبات‌ها ای مبتدا به همۀ خیر‌ها، حسین ای منتهی الیه تمام نجات‌ها

قصّۀ سربستۀ جسم تو آخر باز شد قدر قرآن نبی آیات کوثر باز شد چشم من تار است یا اربا اربا گشته‌ای؟ یا که بر جانت زبان تیز خنجر باز شد؟