از چشم شور شهر کوفه آخرش افتاد در کوچه اوّل پیکرش، بعدش سرش افتاد

بالش به عشق مادر ارباب در آتــش اوّل به شدّت سوخت و بعدش پرش افتاد

شهر را در نقاب می‌بینم بس که اینجا سراب می‌بینم

روی دیوارهای آن حتی غربت بی حساب می‌بینم

غم تو سوخته تا مغز استخوانم را بریده درد فراق، اینچنین امانم را

دلم میانۀ میدان و بسته دست و زبان چگونه رام دل خود کنم زبانم را

روزی اشک و روضۀ هر سال با زینب وقت پریدن قوت هر بال با زینب

پیراهن مشکی ما هر سال با مادر در روضه‌ها بر روی شانه شال با زینب

آمده دشمن بد مـست، عمو اینجاها چقدر پارۀ سنگ است، عمو اینجاها

از چپ و راست برای تو بلا می‌آید چقدر تیر رها هست عــمو اینجاها

دمی که جان ز تن محتضر جدا بشود

همان دم است که دلبر ز بر جدا بشود

خودت بگو که شدی مجتبای این صحرا

بگو چگونه پسر از پدر جدا بشود

شبیه تیر که از چلۀ کمان برود شهاب شد که به آغوش کهکشان برود

دوید از وسط سنگ‌های کوفی تا شبیه رود به دریای بیکران برود

سر بریدند ز فریاد تو گر هلهله‌ها صبر کن جان مده که دادرسی می‌آید سر خود را به روی دامن سبزش بگذار «که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید»

ترک ما کرده‌ای ای ساکن در صحراها بی تو آرام نگیرند دل دریاها

مهر هرکس به دل ما ننشسته بی تو مهربان دلم، آقای همه آقاها

بارش نعل، گلاب از تو گرفته پسرم عطر یاس حسنی می‌دهد از دور، تنت

آنقدر خوب نشستست به جان تو عسل که مشبک شده چون لانۀ زنبور، تنت