در خشکسالی‌ام به گلستان رسیده‌ام

قحطی زده به رحمت باران رسیده‌ام

عمری است غرق لذت مستانه بوده‌ام

امشب ببین که زار و پشیمان رسیده‌ام

تیر آه از نهاد پدر در بیاورد

وقتی سر از گلوی پسر در بیاورد

بی شک برای بردن زیر گلوی تو

حق دارد اینکه تیر سه پر در بیاورد

ای خوش آن عاشق که یارش در بر است

پای تا سر محو روی دلبر است

ای خوش آن عاشق که اندر کوی یار

جان سپارد در خم ابروی یار

بانگ واویلا شد از اهل حرم

تا به عرش کبریایی دم به دم

لشکر اندر شیون و طفلان غمین

نالۀ زینب شنیدی شاه دین

نبی ما محمد گاه گاهی

به اقلیم یمن بودش نگاهی

ندانم اندر آن صحرا چه دیدی

کزو بوی خدا را می‌شنیدی

آمد آن عید همایون فر فرخ دستور

که زمین غرق نشاط است و زمان موج سرور

همه ذرات جهان رقص کنان چرخ زنان

همه آفاق پر از ولوله و شور نشور

ای که در پیکر خونین شریعت، جانی

جان فدای تو که هم جانی و هم جانانی

کشتۀ راه خدا، سید و شاه شهدا

افتخار بشر و تاج سر انسانی

بوی بهشت می‌وزد از کربلای تو

ای کشته‌ای که جان دو عالم فدای تو

دیوانه‌وار، آمده‌ام تا به قتلگاه

وقتی به استغاثه شنیدم، صدای تو

نقدینه‌ای که داشتم از اشک و خون دل

تقدیم کرد، دیده به گنبدنمای تو

پایان کعبه، کرب و بلا بود راه ما

آری حسین می‌دهد آخر پناه ما

خون خدا به کرب و بلا بود و حاجیان

در راه کعبه، وای بر این اشتباه ما

نازم آن زنده شهیدی که بر داور خویش

سازد از خون گلو تاج و نهد بر سر خویش

تا دهد صبح ازل هدیه به سلطان ابد

به سر دست برد نعش علی اکبر خویش