غم دین چون داشتى، اى حسین!

قلب محزون داشتى، اى حسین

جگرت مىی‌سوخت از تشنگى

دل پر خون داشتى، اى حسین

آن که بر پا کرده است این شور و شین

آن حسین است، آن حسین است، آن حسین

دید چون جمعى همه گم کرده راه

پیش پاى خود نمی‌بینند چاه

همه جسمیم و تویى جان، بأبى انت و امّى

همه دردیم و تو درمان، بأبى انت و امّى

بأبى انت و امّى که ز پیمان تو با حق

همه گریان و تو خندان، بأبى انت و امّى

به خولى بگفت آن زن پارسا:

که را باز از پا درآورده‌‏اى؟

که در این دل شب چو غارت‌گران

برایم زر و زیور آورده‌ای

اوفتاده مرغ دل در دام غم با جان خسته

دیده چون از گلستانش مى‏رود گل دسته‌‏دسته

خسته‏‌جان را جَستن از دام بلا، ممکن نباشد

زآن که مى‏‌افتد به صدها دام از دامى نجَسته

به ملّتى که مرامش بود مرام حسین

من احترام گزارم به احترام حسین

از آن جهت شده دیوان کربلا، دل ما

که افتتاح شده از ازل به نام حسین

که باشد در شدائد هم‌دم دل؟

به جز جانان که باشد محرم دل؟

امید وصل چون آبى بر آتش

کند تأثیر در آه و دم دل

دیدۀ دل‏دادگان بُوَد به تو مایل

چون که سراپا تویى ز دوست، شمایل

چون به خدا! کشتى نجات تویى تو

با تو رسد ناخداى عشق به ساحل

اى پاک‌باز عشق‌! تویى پادشاه عشق

وى شاه‌باز عشق! تویى شاه‌راه عشق

برتر ز طور و کعبه بُوَد کربلاى تو

کآن جاست جلوه‏‌گاه خدا، قبله‌‏گاه عشق

آمد آن که چون به دنیا آمد

دنیایى به شور و غوغا آمد

در جانش نهفته غوغایى بود

تا بر پا کند به دنیا آمد